Οι νηπιαγωγοί μιλούν για την ευτυχία των παιδιών

Πώς μπορούν οι εκπαιδευτικοί να φέρουν την κοινή λογική και την ενσυναίσθηση στην εκπαιδευτική πολιτική;
(άρθρο του αναπτυξιακού ψυχολόγου Peter Gray)

Η έρευνα είναι σαφής. Η ακαδημαϊκή κατάρτιση στο νηπιαγωγείο δεν έχει μακροπρόθεσμα οφέλη. Στην πραγματικότητα, μπορεί να προκαλέσει μακροπρόθεσμη βλάβη. Δεν μειώνει το εκπαιδευτικό χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών, που είναι ο συνηθισμένος λόγος που προσφέρεται για μια τέτοια εκπαίδευση. Αυξάνει ελαφρώς τις ακαδημαϊκές βαθμολογίες στην πρώτη τάξη, αλλά από την τρίτη τάξη το όφελος χάνεται και, σύμφωνα με μερικές από τις καλύτερες μελέτες, στην τέταρτη τάξη τα παιδιά που παρακολουθουν νηπιαγωγείαμε έφμφαση στις ακαδημαϊκες γνώσεις, τα πάνε χειρότερα – ακαδημαϊκά, κοινωνικά και συναισθηματικά – από όσα βρίσκονταν σε νηπιαγωγεία βασισμένα στο παιχνίδι (για μερικά από τα στοιχεία, δείτε εδώ).

Οι απόψεις των νηπιαγωγών είναι επίσης σαφείς (βλ. εδώ). Έχω μιλήσει σε πολλά συμπόσια και εκπαιδευτικά συνέδρια τα τελευταία χρόνια και σε κάθε ένα άκουγα από τους παιδαγωγούς για τα δυστυχισμένα μικρά παιδιά που στερούνται του παιχνιδιού και αναγκάζονται να κάνουν όλο και περισσότερη «καθιστική εργασία». Επίσης ακούω τακτικά από το νηπιαγωγείο παιδαγωγούς που παραιτούνται ή λαμβάνουν πρόωρη συνταξιοδότηση επειδή βλέπουν ότι οι πολιτικές που αναγκάζονται να επιβάλλουν βλάπτουν τα παιδιά. Χάνουμε τους καλύτερους δασκάλους μας επειδή είναι αυτοί που είναι πιο πιθανό να δουν τι συμβαίνει και είναι λιγότερο πιθανό να το ανεχτούν.

Γιατί λοιπόν συνεχίζουμε αυτή την τάση να στερούμε από τα μικρά παιδιά το παιχνίδι και τις χαρούμενες ομαδικές δραστηριότητες, από τις οποίες μαθαίνουν τόσο πολύ, και να τα υποτάσσουμε όλο και περισσότερο σε άσκοπο, ρηχό «ακαδημαϊκό έργο», από το οποίο μαθαίνουν τόσο λίγα; Η απάντηση, στο βαθμό που μπορώ να διακρίνω, είναι ότι οι πολιτικοί που αναλαμβάνουν την την εκπαιδευτική πολιτική και πολλοί από τους διαχειριστές που την επιβάλλουν δεν γνωρίζουν πολλά για τα παιδιά ή τη μάθηση και δεν δίνουν προσοχή στις δύο ομάδες ανθρώπων που το κάνουν: αυτην που διεξάγει έρευνα για την ανάπτυξη των παιδιών και αυτή των δασκάλων που βλέπουν άμεσα πώς επηρεάζουν τα παιδιά οι πολιτικές εκπαίδευσης.

Υπήρξε μια εποχή που οι εκπαιδευτικοί μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την εμπειρία, την κρίση και την κοινή λογική τους για να διαφοροποιήσουν αυτό που έκαναν στην τάξη ώστε να ανταποκρίνονται στις διαφορετικές ατομικές ανάγκες των παιδιών. Αλλά τώρα οι παιδαγωγοί θεωρούνται ολοένα και περισσότερο εργαλεία της διοίκησης, για να εφαρμόζουν τις πολιτικές που συνθέτουν την τελευταία μανία – τόσες ώρες αυτού και τόσες εκείνου και όλα ίδια για κάθε παιδί, ανεξάρτητα από τα ενδιαφέροντα και τις διαθέσεις του παιδιού. Τα παιδιά γίνονται έτσι στοιχεία δεδομένων, όχι άτομα. Αυτά είναι τα προγράμματα «Κανένα παιδί να υπολείπεται», «Κοινό αναλυτικό» και το αδιανόητο, «Αγώνας για την κορυφή».

Αγώνας για την κορυφή. Τι φρικτή μεταφορά για την εκπαίδευση. Ενας αγώνας? Όλοι βρίσκονται στην ίδια διαδρομή, βλέποντας πόσο γρήγορα μπορούν να πάνε; Αγωνιστικά προς το τι; Η κορυφή? Η κορυφή του τι; Η εκπαίδευση δεν είναι ένας αγώνας, είναι μια περιπλάνηση. Η πραγματική εκπαίδευση εμφανίζεται μόνο όταν ο καθένας αγκαλιάζει το δικό του μονοπάτι.

Συχνά αναρωτήθηκα τι θα συμβεί αν οι δάσκαλοι που μπορούν να δουν τι συμβαίνει θα αντέξουν και θα διαμαρτυρηθούν, όχι ατομικά, αλλά μαζί, σαν μια ενωμένη δύναμη. Ήμουν λοιπόν ενθουσιασμένος, να διαβάσω τον περασμένο Ιούνιο για την ενωμένη στάση που έλαβαν εκείνο το μήνα οι παιδαγωγοί νηπιαγωγείου στο Μπρουκλίν της Μασαχουσέτης, κοντά στο σπίτι μου. Είκοσι επτά από τους 34 δασκάλους παιδικών σταθμών στο Brookline υπέγραψαν μια επιστολή που διάβασαν δυνατά σε μια συνεδρίαση της σχολικής επιτροπής του Brookline.

Εδώ, εν μέρει, είναι αυτό που έγραφε η επιστολή (για πλήρη μορφή της, δείτε εδώ):

«Έχουμε αφιερώσει τη σταδιοδρομία μας στη διδασκαλία των μαθητών ηλικίας 5 και 6 ετών και βλέπουμε ότι ορισμένες τρέχουσες πρακτικές αφήνουν μακρόχρονη αρνητική επίδραση στην κοινωνική και συναισθηματική ευημερία των μαθητών μας. Ως εκ τούτου, είμαστε εδώ απόψε να μοιραστούμε με εσας τις ανησυχίες μας για ένα νέο είδος χάσματος που αναδύεται στο Νηπιαγωγείο του Brookline. Είναι ένα «ρεαλιστικό κενό» – ένα χάσμα μεταξύ του τρόπου με τον οποίο η έρευνα δείχνει πως τα μικρά παιδιά μαθαίνουν καλύτερα και στο πρόγραμμα σπουδών που οι αρχές απαιτούν από εμάς να διδάξουμε. Είναι ένα χάσμα ανάμεσα στις εκπαιδευτικές μας αξίες και στο τι πραγματικά συμβαίνει με τα παιδιά στις τάξεις μας.

«Όλοι έχουμε συνεργαστεί με τους συμβούλους μας και τους ειδικούς μας για να εφαρμόσουμε τα διάφορα μαθήματα ανάγνωσης και γραφής με πιστότητα. Ωστόσο, ο αποκλειστικός προγραμματισμός-90 λεπτά ανάγνωσης και γραφής -έρχεται εις βάρος των θεματικών ενοτήτων, της μάθηση με βάση το παιχνίδι και της ανάπτυξης των κοινωνικοσυναισθηματικών δεξιοτήτων.

«Βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτής της απώλειας. Βλέπουμε πολλά από τα νηπιαγωγάκια μας να αγωνίζονται με το άγχος τους για το σχολείο επειδή γνωρίζουν οτι ότι αναμένεται από αυτά να διαβάζουν … Είναι πλέον συνηθισμένο να ακούμε τις φωνούλες να μας ανακοινώνουν «Δεν ξέρω πώς να διαβάσω, μισώ την ανάγνωση, μισώ το σχολείο , Δεν είμαι καλός σε τίποτα. » Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανησυχία μας.

«Οι σημερινές ακαδημαϊκές πιέσεις στα παιδιά ηλικίας 5 και 6 ετών συμβάλλουν στην αύξηση των προκλήσεων με την ικανότητα των νηπιαγωγών μας να αυτορρυθμίζονται, να είναι ανεξάρτητες και δημιουργικές … Μελέτη μετά από μελέτη έχει δείξει ότι τα μικρά παιδιά χρειάζονται χρόνο για να παίξουν, αλλά στο Brookline, λόγω των ακαδημαϊκών απαιτήσεων, ο χρόνος για τη μάθηση με βάση το παιχνίδι μειώθηκε και, σε μερικές μέρες, εξαλείφθηκε εντελώς. Ως δάσκαλοι του Νηπιαγωγείου, γνωρίζουμε ότι το παιχνίδι δεν είναι επιπολαιότητα. Ενισχύει τη δομή και λειτουργία του εγκεφάλου και προάγει την εκτελεστική λειτουργία, η οποία μας επιτρέπει να επιδιώξουμε στόχους και να αγνοήσουμε τους περισπασμούς. Βοηθά τα παιδιά να μάθουν να επιμένουν, να αυξάνουν την προσοχή τους και να περιηγούνται στα συναισθήματα.

«Τα μικρά παιδιά πρέπει επίσης να κινούνται και να εξερευνούν. Πολλά παιδιά που κάθονται για μεγάλες χρονικές περιόδους παρουσιάζουν απογοήτευση, μυϊκές κράμπες και ανάρμοστες συμπεριφορές. Έχουμε δει μια αύξηση του αριθμού των παιδιών που έχουν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ και θέματα συμπεριφοράς στα σχολεία μας και γνωρίζουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Ωστόσο, κάνουμε πράγματα που θα επιδεινώσουν το πρόβλημα και όχι να το βελτιώσουν.

«Δεν προωθούμε την ισότητα. Όπως αναφέρθηκε με το παιχνίδι και την κοινωνική συναισθηματική ανάπτυξη, η εκπαιδευτική αρχή, μας ζητά να διδάξουμε τα παιδιά μας με τρόπους που μειώνουν την ισότητα στην τάξη. Μας λένε ότι όλα πρέπει να είναι τα ίδια. Σκεφτείτε τι σημαίνει «το ίδιο». Δεν είναι μοναδικά προσαρμοσμένο να μεγιστοποιεί τη χαρά και τη μάθηση για κάθε παιδί. Η τυποποίηση δεν είναι ισότητα.

«Όταν κάποτε οι δάσκαλοι έχαιραν της εμπιστοσύνης να χρησιμοποιήσουν την κρίση τους και να διδάξουν σύμφωνα με τις ανάγκες κάθε μοναδικής τάξης, τώρα κατευθύνονται να ακολουθήσουν τα καθορισμένα προγράμματα σπουδών από εγχειρίδια. Μας δίνονται ντιρεκτίβες και όχι ενδυνάμωση για τους μαθητές μας.

«Ας οραματιστούμε πως τα παιδιά μας είναι ενθουσιασμένα να έρχονται καθημερινά στο σχολείο, αναπτύσσοντας μια βαθιά αγάπη για τη μάθηση, έχοντας εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους ως μαθητευόμενα, ενισχύοντας τις κοινωνικά-συναισθηματικές δεξιότητες, δημιουργώντας βαθιές σχέσεις με τους συνομηλίκους και τους δασκάλους και συμμετέχοντας σε μια μαθητική κοινότητα. Φανταστείτε μια τάξη όπου οι δάσκαλοι αφιερώνουν το χρόνο τους απευθείας στους μαθητές τους, δημιουργώντας σχέσεις εμπιστοσύνης και συμμετέχοντας σε σημαντικές διδακτικές εμπειρίες που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των μαθητών στο σύνολό τους.

«Φανταστείτε ένα μέλλον όπου η εκπαιδευτική δύναμη του παιχνιδιού επιστρέφει στα νηπιαγωγεία του Brookline. Δεν υπάρχει αντεπιχείρημα για το ότι οι μαθητές μας μαθαίνουν καλύτερα μέσω του παιχνιδιού και πραγματικών εμπειριών που τους επιτρέπουν να εξερευνήσουν και να κάνουν συνδέσεις, να οικοδομήσουν κάποιες βασικές γνώσεις και να αναπτύξουν δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων. Το παιχνίδι μπορεί να είναι σκόπιμο (καθοδηγούμενο από τον παιδαγωγό), αλλά πρέπει επίσης να υπάρχει χρόνος για τα παιδιά να εξερευνούν ελεύθερα χωρίς την κατεύθυνση του παιδαγωγού. Αυτό είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη της περιέργειας, και της ικανότητας να παρακολουθήσουν μια ιδέα ή ένα έργο μέχρι την ολοκλήρωση. Αυτό είναι το θεμέλιο της πρακτικής του νηπιαγωγείου. Στην πραγματικότητα, είναι το θεμέλιο της διά βίου μάθησης.

«Το Νηπιαγωγείο του Brookline μπορεί να είναι ένας τόπος όπου τα παιδιά εξερευνούν σχέσεις με άλλους για να αναπτύξουν μια στάση ενσυναίσθησης. Μπορεί να είναι ένας τόπος όπου καταφέρνουν να κάνουν ένα φιλικό και με σεβασμό διάλογο με τους συνομηλίκους τους. Μπορεί να είναι ένας τόπος όπου μαθαίνουν πώς να δικαιολογούν τις δικές τους ιδέες και να λύουν προβλήματα. Φανταστείτε μια τάξη όπου τα παιδιά μαθαίνουν να αποτυγχάνουν, έτσι ώστε να μπορούν να προσπαθήσουν ξανά και να βρουν το δρόμο τους.

«Σας ζητάμε να οραματιστείτε μαζί μας ένα μέλλον στο οποίο οι νηπιαγωγοί μας ασχολούνται ουσιαστικά με θέματα απολαυστικού και ολοκληρωμένου περιεχομένου. Οραματιστείτε μαζί μας αίθουσες όπου η μάθηση της ανάγνωσης είναι διασκεδαστική, σκόπιμη και οργανική. Σας ζητάμε να φανταστείτε τις αίθουσεςτου Brookline Kindergarten, όπου οι νηπιαγωγοί χαίρουν εμπιστοσύνης να χρησιμοποιούν την κρίση τους για το τι είναι καλύτερο για κάθε τάξη. Φανταστείτε ένα μέλλον όπου η αγάπη της μάθησης, όχι η ακαδημαϊκή απόδοση, επιστρέφει στην καρδιά των πρώτων εκπαιδευτικών εμπειριών των παιδιών μας ».

Η επιστολή συνοδεύτηκε από αίτημα υποστήριξης που υπογράφηκε από περισσότερους από 500 γονείς του Brookline. Συγκέντρωσε ένα σημαντικό ποσό δημοσιότητας, τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένου αυτού του άρθρου στην εφημερίδα The Washington Post. Είχε αποτέλεσμα;

Μια νέα σχολική χρονιά βρίσκεται σε εξέλιξη και αναρωτήθηκα αν έχει αλλάξει κάτι στα νηπιαγωγεία του Brookline. Έτσι, κάλεσα τον Benjamin Kelley, συμπρόεδρο του Συλλόγου Γονέων Brookline και υποστηρικτή της διαμαρτυρίας των δασκάλων. Μου είπε ότι έχουν υπάρξει κάποιες μικρές βελτιώσεις σε κάποια από τα σχολεία, αλλά τελικά λίγα έχουν αλλάξει. Ένα αίτημα για μια πλήρη ώρα διαλείματος κάθε μέρα στο νηπιαγωγείο απορρίφθηκε. Ο προγραμματισμός σε ακαδημαικά πακέτα ισχύει ακόμα. Ο επιθεωρητής των σχολείων του Brookline παραιτήθηκε ξαφνικά το καλοκαίρι, αν και δεν είναι ξεκάθαρο πως σχετίζεται με τη διαμαρτυρία των εκπαιδευτικών. Επί του παρόντος, υπάρχει ένας προσωρινός επόπτης ενώ αναζητούν αντικαταστπάτη.

Ίσως να υπάρξει σοβαρή αλλαγή μετά την πρόσληψη ενός νέου υπευθύνου; Ή μήπως όχι. Εάν όχι, τότε ελπίζω ότι οι παιδαγωγοί των νηπιαγωγείων θα έχουν το θάρρος να κάνουν περισσότερα από ό, τι γράφουν στην επιστολή. Τι λέτε για μια απεργία; Μια απεργία όχι για υψηλότερη αμοιβή ή άλλα τέτοια οφέλη, αλλά για την ευημερία των παιδιών και το μέλλον μας.

ΠΗΓΗ : Psycology Today

Μετάφραση από το πρωτότυπο: Μεταφραστική ομάδα EUDEC Greece

Οι «αρνητές» του Ισραήλ: «Δεν θα δικαιολογήσω ποτέ αυτό που κάνει το Ισραήλ στη Γάζα”

– Στις 26 Δεκεμβρίου, ο πρώτος αντιρρησίας συνείδησης του Ισραήλ από την έναρξη του πολέμου κατά της Χαμάς, ο Tal Mitnick, οδηγήθηκε στη φυλακή μετά την άρνησή του να υπηρετήσει στο στρατό. Ο Mitnick, ωστόσο, δεν είναι ο μόνος. Μια μικρή ομάδα Ισραηλινών αρνείται να συμμετάσχει στην «καταπίεση των Παλαιστινίων», αρνούμενη να υπηρετήσει στη σύγκρουση στη Γάζα. Το FRANCE 24 συναντήθηκε με μερικούς από αυτούς στο Ισραήλ. 

Η Sofia Orr είναι 18 ετών και θα αρνηθεί να κάνει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία του Ισραήλ στις 25 Φεβρουαρίου 2024.

Από: Assiya HAMZA

Οι νέοι που αρνούνται να υπηρετήσουν τη θητεία τους στις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) είναι γνωστοί στο Ισραήλ ως » refuseniks «. Ο όρος προέρχεται από τη σοβιετική εποχή και κάποτε αναφερόταν στους Εβραίους που αρνούνταν το δικαίωμα να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ από το σοβιετικό μπλοκ.

Αν και η στρατιωτική θητεία στο εβραϊκό κράτος είναι υποχρεωτική τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες – με πολλούς να τη θεωρούν σημαντικό μέρος της εθνικής τους ταυτότητας – οι αρνητές μιλούν όλο και περισσότερο.

«Στις 25 Φεβρουαρίου (ημερομηνία κατάταξής μου) … θα αρνηθώ να καταταγώ και θα πάω στη στρατιωτική φυλακή γι’ αυτό», δήλωσε στο FRANCE 24 η Sofia Orr, μια 18χρονη Ισραηλινή, στο δήμο Pardes Hanna-Karkur της περιφέρειας Χάιφα.

«Αρνούμαι να συμμετάσχω στις βίαιες πολιτικές καταπίεσης και απαρτχάιντ που εφαρμόζει το Ισραήλ στον παλαιστινιακό λαό, και ειδικά τώρα με τον πόλεμο», δήλωσε ο Orr στα αγγλικά. «Θέλω να αγωνιστώ για να μεταφέρω το μήνυμα ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση σε ένα πολιτικό πρόβλημα, και αυτό είναι πιο εμφανές από ποτέ τώρα. Και θέλω να είμαι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος».

Τα λόγια της Orr απηχούν εκείνα του φίλου της Tal Mitnick, του φυλακισμένου 18χρονου που καταδικάστηκε στις 2 Ιανουαρίου σε 30 ημέρες φυλάκιση από στρατιωτικό δικαστήριο.

Full statement from Tal Mitnick, the Israeli 18-year-old sentenced to prison for refusing to enlist:

"I do not want to take part in the continuation of the oppression and the continuation of the cycle of bloodshed, but to work directly for a solution, and therefore I refuse." pic.twitter.com/TbkCTAPieR

— Prem Thakker (@prem_thakker) December 26, 2023

https://platform.twitter.com/widgets.js

Σε δήλωση που δημοσίευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν από τη φυλάκισή του, ο Mitnick δήλωσε ότι η μόνιμη λύση δεν θα προέλθει από τον στρατό. «Η βία δεν μπορεί να λύσει την κατάσταση – ούτε από τη Χαμάς, ούτε από το Ισραήλ. Δεν υπάρχει στρατιωτική λύση σε ένα πολιτικό πρόβλημα. Ως εκ τούτου, αρνούμαι να καταταγώ σε έναν στρατό που πιστεύει ότι το πραγματικό πρόβλημα μπορεί να αγνοηθεί, υπό μια κυβέρνηση που το μόνο που κάνει είναι να συνεχίζει την απώλεια και τον πόνο».

«Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν (τον Mitnick) και επίσης εμπνέομαι από το θάρρος του», δήλωσε η Orr. «Ο καθένας έχει διαφορετικές πεποιθήσεις. Αλλά υπό τη γενική έννοια, ναι, υποστηρίζω απόλυτα την ανοιχτή επιστολή του και τη στάση του».

Είπε ότι η πολιτική κατάσταση στο Ισραήλ έχει καταστήσει πιο δύσκολο από ποτέ να αντιταχθεί κανείς συνειδητά.

«Αυτή τη στιγμή, είναι πιο δύσκολο από ποτέ να αρνηθείς και να πάρεις αυτή τη θέση, επειδή το πολιτικό περιβάλλον στο Ισραήλ έχει γίνει πολύ πιο σκληρό από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος. Υπήρξε μια έντονη μετατόπιση προς τα δεξιά και ολόκληρη η πολιτική σφαίρα έχει γίνει πολύ πιο βίαιη και επιθετική», δήλωσε ο Orr.

Ο ισραηλινός στρατός βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε εφέδρους. Οι άνδρες υποχρεούνται να καταταγούν για 32 μήνες και οι γυναίκες για 24, μετά το πέρας των οποίων μπορούν να επιστρατευτούν μέχρι τα 40α και 38α γενέθλιά τους, αντίστοιχα.

Μετά τις αιφνιδιαστικές επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου που άφησαν πίσω τους περισσότερους από 1.100 Ισραηλινούς νεκρούς, ο στρατός κινητοποίησε περισσότερους από 360.000 εφέδρους, περίπου το 4% του πληθυσμού της χώρας των 9,8 εκατομμυρίων, αντιπροσωπεύοντας τη μεγαλύτερη επιστράτευση του Ισραήλ από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973.

Μια απόφαση με πολιτικά κίνητρα

Η Orr, η οποία περιγράφει τον εαυτό της ως «ακτιβίστρια» και » πολιτικοποιημένο άτομο», δήλωσε ότι της ήταν ήδη ξεκάθαρο ότι θα εναντιωνόταν κατά συνείδηση στην ηλικία των 15 ετών. Και έκτοτε δεν έχει αμφιταλαντευτεί.

«Η 7η Οκτωβρίου δεν άλλαξε τίποτα προς καμία κατεύθυνση», δήλωσε. «Θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενο, διότι όταν υποβάλλεις τους ανθρώπους σε ακραία βία, η ακραία βία θα σου ανταποδώσει την ακραία βία. Είναι αναπόφευκτο».

Είπε ότι οι επιθέσεις στο νότιο Ισραήλ «με έκαναν μόνο πιο σίγουρη για την απόφασή μου».

«Από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος και η φρικτή βία που ασκείται στους κατοίκους της Γάζας  και η καταστροφή ολόκληρου του τόπου, με έκανε πιο σίγουρη ότι πρέπει να αγωνιστούμε για μια διαφορετική επιλογή και ότι αυτό δεν θα λύσει ποτέ τίποτα. Και ότι πρέπει να αντισταθώ σε αυτόν τον κύκλο της αιματοχυσίας, αλλιώς δεν θα τελειώσει ποτέ», δήλωσε ο Orr.

Ο ισραηλινός στρατός σπάνια δέχεται αρνήσεις κατάταξης για λόγους πασιφισμού ή λόγω ηθικής.

Εκτός από τους υπερορθόδοξους και τους Ισραηλινούς Άραβες, οι οποίοι απαλλάσσονται αυτομάτως από τη στρατιωτική θητεία, μόνο οι νέοι Ισραηλινοί που πάσχουν από σωματικά ή ψυχικά προβλήματα μπορούν να κηρυχθούν ακατάλληλοι μετά από ιατρική εξέταση.

Η απαλλαγή ήταν, ωστόσο, εκτός συζήτησης για την Ορρ.

«Επιλέγω να ανήκω στα σπάνια λίγα άτομα που έχουν πολιτικά κίνητρα πίσω από [τη μη θητεία] … περισσότερο από αυτά, [που] επιλέγουν να το δημοσιοποιήσουν [ως] δημόσια τοποθέτηση και πολιτική δήλωση», δήλωσε. Η Orr επιλέγει «να αντισταθεί» και να το κάνει δημόσια, «για να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία για την κατάσταση στο σύνολό της».

Με την υποστήριξη των γονέων και της αδελφής της, η Orr είναι πεπεισμένη ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Όταν ένας συμμαθητής της τάχθηκε υπέρ του σκοπού της, είπε η Orr, «με έκανε να πιστέψω ότι μπορώ να αλλάξω τα πράγματα και ότι όσο μικρό αντίκτυπο κι αν έχω, εξακολουθεί να είναι αντίκτυπος και αξίζει τον κόπο».

Η βία οδηγεί μόνο σε περισσότερη βία

Επιδιώκοντας να φέρει την κατάσταση των Παλαιστινίων στο επίκεντρο της δημόσιας προσοχής στο Ισραήλ, η Orr ταξίδεψε στη Δυτική Όχθη για να συναντήσει Παλαιστίνιους.

«Πήγα στη Δυτική Όχθη και μίλησα με εποίκους και στη συνέχεια πήγα και μίλησα με Παλαιστίνιους. Και νομίζω ότι είναι μια σημαντική εμπειρία, για να δεις με τα μάτια σου … πώς ζουν οι έποικοι και πώς ζουν οι Παλαιστίνιοι, τι λένε οι έποικοι και τι λένε οι Παλαιστίνιοι», δήλωσε η Orr.

«Έχουμε δει τα τελευταία 70 χρόνια ότι ο στρατός που χρησιμοποιεί στρατιωτικά μέσα δεν μας οδηγεί πουθενά. Η μόνη πρόοδος που κάναμε ποτέ σε αυτό το κομμάτι γης ήταν με πολιτικά μέσα και διαπραγματεύσεις και προσπαθώντας να κάνουμε ειρήνη. Έτσι και πάλι, δεν υπάρχει στρατιωτική λύση σε ένα πολιτικό πρόβλημα. Και αυτό το πρόβλημα είναι τόσο πολιτικό όσο και ανθρωπιστικό. Και ο στρατός δεν λύνει κανένα από αυτά τα ζητήματα», είπε.

Παραδόξως ώριμη και γεμάτη πεποίθηση, η Orr έμεινε πιστή στα λόγια της και αρνήθηκε να εγκαταλείψει τα πιστεύω της, παρόλο που οι συζητήσεις για την ειρήνη στο Ισραήλ έχουν ως επί το πλείστον σιγήσει μετά τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου.

«Οι προσπάθειες του Ισραήλ να εξαλείψει τη Χαμάς κάνουν τη Χαμάς ισχυρότερη, γιατί αν δεν προσφέρεις καμία εναλλακτική λύση στους Παλαιστίνιους και αυτοί πιστεύουν ότι η βίαιη αντίσταση είναι ο μόνος τρόπος … και [αν πιστεύουν] ότι είναι η μόνη γλώσσα που το Ισραήλ ξέρει να μιλάει και … η μόνη τους ευκαιρία για ελευθερία … Τότε, ναι, φυσικά και θα ενταχθούν στη Χαμάς και θα δοκιμάσουν τη βίαιη αντίσταση», δήλωσε ο Orr.

Η βία που ασκεί η Χαμάς ήταν επίσης αντιπαραγωγική, είπε. «Δεν νομίζω ότι η φρικτή επίθεση της 7ης Οκτωβρίου έκανε καμία πρόοδο για την παλαιστινιακή υπόθεση».

Αλλά ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα απομακρύνει κάθε ελπίδα για λύση.

«Δεν θα δικαιολογήσω ποτέ αυτό που κάνει το Ισραήλ αυτή τη στιγμή στη Γάζα. Η βία οδηγεί μόνο σε περισσότερη βία. Πιστεύω λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος για να αποδυναμωθεί πραγματικά η βίαιη αντίσταση είναι να προσφερθεί μια εναλλακτική λύση. Και αυτό πρέπει να προέρχεται από το εσωτερικό του Ισραήλ, και αυτό πρέπει να προέρχεται από το Ισραήλ, επειδή το Ισραήλ είναι μια πολύ ισχυρότερη πλευρά στην εξίσωση», δήλωσε η Orr, προσθέτοντας ότι τόσο οι Ισραηλινοί όσο και οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να προσπαθήσουν να συνάψουν ειρήνη εν μέσω του όλο και πιο βίαιου πολέμου στη Γάζα.

«Είναι η μόνη βιώσιμη λύση».

Ενώ τα λόγια της Orr έχουν, ως επί το πλείστον, πέσει στο κενό στο Ισραήλ, κάποιοι κατέφυγαν στο να την αποκαλέσουν «προδότρια» και «εβραία που μισεί τον εαυτό της», ενώ άλλοι απείλησαν ακόμη και να τη δολοφονήσουν ή να τη βιάσουν.

Η Orr δήλωσε ότι έχει υποστεί και άλλες συνέπειες από την επιλογή της να βγει στη δημοσιότητα, είτε κατά την αναζήτηση εργασίας είτε στον κοινωνικό τομέα.

«Οι άνθρωποι δεν πρέπει να ρωτούν αν πήγες στο στρατό – και σίγουρα όχι γιατί δεν πήγες, αν δεν πήγες», είπε. Όμως, αν κάποιος τη γκουγκλάρει, εμφανίζεται η απόφασή της να μην υπηρετήσει.

«Μπορεί να έχει συνέπειες», παραδέχτηκε. «Οι μεγαλύτερες συνέπειες είναι κοινωνικές, επειδή είναι μια πολύ μιλιταριστική κοινωνία, και εγώ πολύ ανοιχτά δεν είμαι μιλιταριστικό άτομο … αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο, ό,τι κι αν γίνει … Θα υπομείνω [τις συνέπειες]».

Όταν ρωτήθηκε αν φοβάται να πάει στη φυλακή, η Orr, η οποία σκόπευε να σπουδάσει λογοτεχνία μετά την έκτιση της ποινής της, δεν αμφιταλαντεύτηκε. «Είναι τρομακτικό. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο … αλλά είναι μέρος του όλου ζητήματος. Έχω συμφιλιωθεί με αυτό εδώ και πολύ καιρό».

Ο Avital Rubin, ένας νεαρός Ισραηλινός, έχει ήδη εκτίσει συνολικά τέσσερις μήνες στη φυλακή. Ο 19χρονος τότε Rubin καταδικάστηκε για άρνηση στρατιωτικής θητείας το 2021.

Ήσυχα καθισμένος στη βεράντα ενός καφέ στη Χάιφα, ο Rubin είπε ότι γεννήθηκε σε μια οικογένεια που περιέγραψε ως «ντοβιστικό σιωνισμό» – φιλελεύθερη και διαλλακτική στη στάση τους.

Ο Evyatar Rubin, 20 ετών, πέρασε τέσσερις μήνες στη φυλακή επειδή αρνήθηκε να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό.

«Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου μου αγόρασε αυτές τις μίνι βιογραφίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Μαχάτμα Γκάντι και του Νέλσον Μαντέλα. Και πάντα έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους ως ήρωες. Αλλά από τη στιγμή που κέρδισε ο [Ντόναλντ] Τραμπ, υπήρξε αυτή η μετατόπιση στο διαδίκτυο και ξαφνικά έγινε πολύ πιο δεξιό ή πολύ πιο φανατικό, ομοφοβικό, σεξιστικό. Και έτσι έπρεπε να βρω μέρη όπου ένιωθα άνετα να είμαι … Έπρεπε να [βρω] όλο και πιο αριστερίζοντα μέρη», δήλωσε ο Rubin.

Ο Rubin, ο οποίος εργάζεται σήμερα στην πληροφορική, επιμορφώθηκε παρακολουθώντας βίντεο του Noam Chomsky και αποκαλεί τον εαυτό του «αντισιωνιστή».

Ο Rubin συμμετείχε στις διαδηλώσεις Εβραίων και Αράβων το 2021 στο Sheikh Jarrah, μια συνοικία στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, η οποία αποτελεί το κέντρο μιας σκληρής νομικής διαμάχης τα τελευταία 20 χρόνια μεταξύ παλαιστινιακών οικογενειών και ισραηλινών εποίκων.

Χωρίς να γνωρίζει πώς να απαλλαγεί από τη στρατιωτική θητεία, ο Rubin δίσταζε για το αν θα καταταγεί.

«Κάθε φορά, η λύση είναι ο βομβαρδισμός της Γάζας»

Ο Rubin γνωρίστηκε με ένα μέλος της Mesarvot – «Αυτοί που αρνούνται» στα εβραϊκά – σε μια από τις συγκεντρώσεις της ομάδας.

Η ΜΚΟ ενημερώνει και συμβουλεύει τους νέους χωρίς απαραίτητα να τους αποθαρρύνει από το να καταταγούν στο στρατό.

Όπως ο Mitnick και η Orr, ο Rubin είδε ότι ήταν δυνατό να αρνηθεί κανείς τη στρατιωτική θητεία για πολιτικούς λόγους.

Η Mesarvot του παρείχε νομική υποστήριξη και τον επισκέφθηκε ακόμη και στη φυλακή.

«Είμαι ευτυχής που δεν το έκανα (τη στρατιωτική θητεία) και αρνήθηκα. Όχι επειδή είμαι ειρηνιστής, αλλά επειδή πάντα μεγάλωνα βλέποντας την κατοχή και τη Νάκμπα («Καταστροφή» στα αραβικά- η Νάκμπα αναφέρεται στην αναγκαστική έξοδο των Παλαιστινίων το 1948) με αποστροφή. Και έτσι το να είμαι μέλος του IDF θα ήταν σαν να είμαι μέρος αυτού του πράγματος. Και νομίζω ότι αυτό είναι που, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, με έσπρωξε μακριά από το να καταταγώ στο στρατό», δήλωσε ο Rubin.

Ενώ αποδοκιμάζει σαφώς την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, ο Rubin παραδέχτηκε ότι ανακάλυψε την πραγματικότητα της Δυτικής Όχθης μόλις όταν ήταν 16 ετών.

«Όταν ήμουν στη φυλακή και είπα στους ανθρώπους ότι αρνούμαι λόγω της κατοχής … μου έλεγαν: «Τι είναι η κατοχή;». Είπα, ξέρετε, πάνω από την Πράσινη Γραμμή (τα σύνορα πριν από το 1967, πριν από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών). Και μου είπαν, ποια είναι η Πράσινη Γραμμή; Ειλικρινά, δεν τους κατηγόρησα γιατί τρία χρόνια πριν από αυτό, ούτε εγώ ήξερα τι είναι η Πράσινη Γραμμή», είπε.

Από τότε ο Rubin επέλεξε να απομονωθεί, παρομοιάζοντας την απομόνωσή του με το σημάδι του Κάιν, ένα ορατό σημάδι που τοποθετήθηκε από τον Αβραάμικο Θεό στο μέτωπο της βιβλικής φιγούρας του Κάιν, έτσι ώστε οι άλλοι να τον αναγνωρίζουν ως τον δολοφόνο του αδελφού του Άβελ.

Αυτή η αυτοαπομόνωση επέτρεψε στον Rubin να αποστασιοποιηθεί από τη Νάκμπα και την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ.

«Το μόνο πράγμα που θυσίασα στην πραγματικότητα ήταν μια εύκολη δουλειά, διότι, αν κατατασσόμουν, θα πήγαινα σε κάποια [μονάδα] πληροφοριών, θα έκανα περίπου τρία χρόνια – ίσως υπέγραφα για δύο επιπλέον χρόνια – και μετά θα έφευγα και θα έβρισκα κάποια άνετη δουλειά στην υψηλή τεχνολογία και θα πληρωνόμουν εξαψήφιο ποσό για να μην κάνω τίποτα. Το οποίο είναι βασικά αυτό που θα έκαναν όλοι οι φίλοι μου από το λύκειο», είπε.

Ο Rubin είπε ότι η οικογένεια και οι φίλοι του δεν προσπάθησαν να τον πείσουν για το αντίθετο, καθώς είδαν ότι στάθηκε στις πεποιθήσεις του, οι οποίες παρέμειναν αμετάβλητες ακόμη και μετά τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου.

«Το Ισραήλ έχει αυτή τη θεαματική ικανότητα να μην μαθαίνει ποτέ από τίποτα. Είναι σαν να βομβαρδίζουμε, να δολοφονούμε και να καταλαμβάνουμε εδώ και 100 χρόνια, και μετά συμβαίνει μια σφαγή, και μετά βομβαρδίζουμε, καταλαμβάνουμε και σκοτώνουμε. Μετά συμβαίνει μια σφαγή. Αλλά κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, η λύση είναι να βομβαρδίσουμε τη Γάζα. Αυτή τη φορά θα πετύχει. Αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά … Και αυτό είναι που λέει ο κόσμος», δήλωσε ο Rubin.

«[Η PLO] διέπραξε τρομοκρατικές ενέργειες και σφαγές, αλλά τελικά ήθελε, στην αρχή, μια κοσμική δημοκρατική λύση ενός κράτους, και στη συνέχεια μια λύση δύο κρατών. Και στη συνέχεια, τη δεκαετία του ’80, το Ισραήλ δεν ήθελε να ασχοληθεί με την PLO. Έτσι εισβάλαμε στον Λίβανο για να προσπαθήσουμε να εκδιώξουμε την PLO [έξω] και αντ’ αυτού πήραμε τη Χεζμπολάχ, η οποία είναι εκατομμύρια φορές χειρότερη. Και μετά το Ισραήλ δεν ήθελε να ασχοληθεί με την PLO στα κατεχόμενα εδάφη στη Γάζα. Έτσι βοήθησε να αναδειχθεί η Χαμάς, η οποία είναι ένα εκατομμύριο φορές χειρότερη … Η ιστορία του Ισραήλ είναι ακριβώς σαν [μια σειρά από] στρατιωτικές λύσεις που απλά κάνουν την κατάσταση χειρότερη ξανά και ξανά και ξανά», είπε.

Όταν ρωτήθηκε για το μέλλον, ο Rubin δεν προσπάθησε να κρύψει την απαισιοδοξία του.

«Νομίζω ότι η κατάσταση θα γίνει αισθητά χειρότερη. Το Ισραήλ βρίσκεται σε ένα σπιράλ θανάτου … Δεν υπάρχει πλέον χώρος για προσωπική δράση στο Ισραήλ. Αισθάνομαι ότι όλα έχουν καθοριστεί από τα ρεύματα της ιστορίας. Με τον ίδιο τρόπο που η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο και σιγά σιγά βυθίζεται σε αυτόν – με τον ίδιο τρόπο το Ισραήλ δεν μπορεί παρά να εκπληρώσει το ιστορικό του πεπρωμένο», δήλωσε ο Rubin, προσθέτοντας ότι ακόμη και μια αλλαγή στην πρωθυπουργία δεν θα επιφέρει σημαντική αλλαγή στο Ισραήλ.

«Δεν έχει σημασία ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός – ποιος θα είναι; Πιθανώς ο [ηγέτης της ισραηλινής αντιπολίτευσης Yair] Lapid ή όχι, πιθανότατα ο Benny Gantz», αναφερόμενος στον βουλευτή και άλλοτε διεκδικητή του πρωθυπουργού Binyamin Netanyahu.

«Αλλά δεν έχει σημασία. Είναι ο ίδιος με τον Μπινιαμίν Νετανιάχου», είπε.

Παρά τις απαισιόδοξες προοπτικές του, ο Rubin δήλωσε ότι θα παραμείνει στο Ισραήλ.

Επικαλούμενος τον Όσκαρ Σίντλερ, τον Γερμανό βιομήχανο που έσωσε εκατοντάδες Εβραίους από τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης, ο Ρούμπιν είπε ότι ελπίζει να θυσιάσει τον εαυτό του με κάποιο τρόπο για να σώσει άλλους.

«Αυτό είναι το πιο ηρωικό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Το πιο σωστό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα. Και δεν υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο όπου μπορώ πραγματικά να το κάνω, εκτός από το Ισραήλ. Έτσι θα το πράξω. Η θέση μου θα είναι πάντα εδώ», δήλωσε.

ΠΗΓΗ

Global Call to Action: Join the Movement for Ceasefire and Peace

Dear Global Citizens,

In the face of escalating conflicts and humanitarian crises around the world, we, the undersigned activists, are issuing a heartfelt call to action. We believe that the time has come for a unified effort to demand an immediate ceasefire and the pursuit of lasting peace in regions marred by violence.

Why Now?
The human cost of ongoing conflicts is immeasurable. Lives are lost, families torn apart, and communities devastated. It is our moral duty to stand together and demand an end to the cycle of violence that plagues our world. Every moment lost to conflict is a missed opportunity for progress, understanding, and cooperation.

Our Commitment: A Hunger Strike for Peace
In a symbolic act of solidarity and urgency, we, the undersigned activists, are embarking on a nonviolent hunger strike to amplify our call for a global ceasefire. Our hunger strike is not a protest against any specific party but a plea for all involved to prioritize dialogue, diplomacy, and peaceful resolution.

How You Can Contribute:
We invite individuals, communities, and organizations worldwide to join our cause and contribute to the movement for peace. Here’s how you can get involved:

Spread the Message:
Share this call to action across your networks, social media platforms, and communities. Use the hashtag #HungerStrikeForPeace to amplify our collective voice.

Organize Peaceful Demonstrations:
Organize peaceful demonstrations in your local areas to raise awareness and garner support for a global ceasefire.

Engage with Decision-Makers:
Write letters, send emails, and engage with political leaders, urging them to prioritize diplomatic solutions and support international efforts for peace.

Support Humanitarian Aid:
Contribute to humanitarian efforts providing assistance to those affected by conflict. Support organizations working tirelessly to alleviate suffering and rebuild communities.

Host Dialogue Forums:
Facilitate open discussions in your communities to promote understanding, empathy, and dialogue as essential components of conflict resolution.

Together, We Can Make a Difference
By standing united in our call for peace, we send a powerful message that transcends borders and differences. Let us be the catalysts for change, working towards a world where conflict is replaced by cooperation, and the pursuit of peace takes precedence over the cycle of violence.

Signatories: Biomonia (Greece)

Your signature and commitment here

#HungerStrikeForPeace #countdown2ceasefire #objectwar

DISCLAIMER: With this action we do not support or encourage any form of harm, violence, or illegal activities. Initiating a hunger strike is a serious decision that should be made responsibly and within the bounds of the law.
If you are passionate about promoting peace and advocating for a ceasefire, we encourage you to consider peaceful and legal means to express your concerns. This could involve organizing peaceful protests, engaging in diplomatic efforts, or raising awareness through various media channels.

It’s important to approach such issues with a commitment to nonviolence and respect for the rule of law. If you have specific concerns about a conflict or want guidance on how to make a positive impact, we recommend reaching out to organizations dedicated to peacebuilding and conflict resolution for advice and support.

Ουκρανικό Ειρηνιστικό Κίνημα

Ο Ruslan Kotsaba, Πρόεδρος του Ουκρανικού Ειρηνιστικού Κινήματος, βρίσκεται στη Νέα Υόρκη ζητώντας άσυλο στις ΗΠΑ ως αντιστεκόμενος στον πόλεμο που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την Ουκρανία. Ο Ρουσλάν έλαβε καθεστώς πρόσφυγα στη Νέα Υόρκη, αλλά για κάποιο λόγο δεν έχει λάβει ακόμη αριθμό κοινωνικής ασφάλισης ή άλλα απαραίτητα έγγραφα για να βρει δουλειά.

Ζητήστε από τις κυβερνήσεις να χορηγηγούν άσυλο  σε όλους τους Ουκρανούς άνδρες που δεν ανέχονται τον πόλεμο, οι οποίοι αντιμετωπίζουν 3-5 χρόνια φυλάκισης αν αρνηθούν την επιστράτευση στην Ουκρανία.

Ακολουθεί ένα άρθρο για τον Ρουσλάν, ο οποίος διώχθηκε στην Ουκρανία επειδή αρνήθηκε να πολεμήσει τους συμπατριώτες του στην Ανατολική Ουκρανία κατά τη διάρκεια του εμφύλιο πόλεμο που προηγήθηκε της ρωσικής εισβολής. Αφού δημοσίευσε ένα βίντεο στο YouTube το 2015 για να εκφράσει την αντιπολεμική του στάση και να καλέσει σε μποϊκοτάζ της στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ντονμπάς, η κυβέρνηση της Ουκρανίας διέταξε να τον συλλάβουν να του απαγγελθούν κατηγορίες για προδοσία και παρεμπόδιση του στρατού και να δικαστεί.

Έπειτα από δεκαέξι μήνες προφυλάκισης, το δικαστήριο καταδίκασε τον Ρουσλάν σε 3,5 χρόνια φυλάκισης, ποινή και καταδίκη που ανατράπηκε κατόπιν έφεσης.

Αργότερα, ένας κυβερνητικός εισαγγελέας διέταξε να ανοίξει εκ νέου η υπόθεση και ο Ρουσλάν δικάστηκε ξανά. Λίγο πριν από τη ρωσική εισβολή, ωστόσο, η ευρέως δημοσιοποιημένη υπόθεση εναντίον του Ρουσλάν ανεστάλη.

Σε ένδειξη αλληλεγγύης,

Marcy Winograd

Πρόεδρος, Συνασπισμός για την Ειρήνη στην Ουκρανία

Συντονίστρια, Συνέδριο CODEPINK

Συμπρόεδρος, Ομάδα Εξωτερικής Πολιτικής, Προοδευτικοί Δημοκράτες της Αμερικής (

Τον Ιανουάριο του 2015, ο Ruslan Kotsaba δημοσίευσε στην πλατφόρμα YouTube ένα βιντεοσκοπημένο μήνυμα προς τον Πρόεδρο της Ουκρανίας με τίτλο «Διαδικτυακή δράση «Αρνούμαι να στρατευθώ», στο οποίο τάχθηκε κατά της συμμετοχής στην ένοπλη σύγκρουση στην Ανατολική Ουκρανία και κάλεσε τους πολίτες να παραιτηθούν από τη στρατιωτική θητεία για λόγους συνείδησης. Το βίντεο είχε ευρεία ανταπόκριση από το κοινό. Ο Ruslan Kotsaba προσκλήθηκε να δώσει συνεντεύξεις και να συμμετάσχει σε τηλεοπτικές εκπομπές από ουκρανικά και ξένα μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων των ρωσικών τηλεοπτικών καναλιών.

Λίγο αργότερα, αξιωματικοί της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας ερεύνησαν το σπίτι του Kotsaba και τον συνέλαβαν. Του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για εγκλήματα σύμφωνα με το μέρος 1 του άρθρου 111 του Ποινικού Κώδικα της Ουκρανίας (εσχάτη προδοσία) και το μέρος 1 του άρθρου 114-1 του Ποινικού Κώδικα της Ουκρανίας (παρεμπόδιση των νόμιμων δραστηριοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας και άλλων στρατιωτικών σχηματισμών).

Κατά τη διάρκεια της έρευνας και της δίκης, ο Kotsaba πέρασε 524 ημέρες στη φυλακή. Η Διεθνής Αμνηστία τον αναγνώρισε ως κρατούμενο συνείδησης. Οι κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν βασίστηκαν κυρίως σε φήμες, εικασίες και πολιτικά συνθήματα που τεκμηριώθηκαν ως μαρτυρίες άγνωστων σε αυτόν μαρτύρων. Ο εισαγγελέας ζήτησε από το δικαστήριο να καταδικάσει τον Ruslan kotsaba σε 13 χρόνια φυλάκισης με δήμευση της περιουσίας του, μια σαφώς δυσανάλογη ποινή. Η Αποστολή του ΟΗΕ για την Παρακολούθηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ουκρανία αναφέρει τη δίκη του Κοτσάμπα στις εκθέσεις της για το 2015 και το 2016[1].

Τον Μάιο του 2016, το δικαστήριο της πόλης Ivano-Frankivsk εξέδωσε  απόφαση ενοχής. Τον Ιούλιο του 2016, το Εφετείο της περιφέρειας Ivano-Frankivsk αθώωσε πλήρως τον Kotsaba και τον άφησε ελεύθερο στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ωστόσο, τον Ιούνιο του 2017, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο της Ουκρανίας ανέτρεψε την αθωωτική απόφαση και έστειλε την υπόθεση πίσω για νέα δίκη. Η συνεδρίαση του δικαστηρίου αυτού πραγματοποιήθηκε υπό την πίεση των ακροδεξιών ριζοσπαστών της οργάνωσης «C14», οι οποίοι απαίτησαν να τον βάλουν στη φυλακή και επιτέθηκαν στον Kotsaba και τους φίλους του έξω από το δικαστήριο. Το Radio Liberty μετέδωσε τη σύγκρουση αυτή έξω από δικαστήριο στο Κίεβο υπό τον τίτλο «Η υπόθεση Kotsaba: Θα αρχίσουν οι ακτιβιστές να πυροβολούν;», αποκαλώντας τους επιθετικούς ακροδεξιούς ριζοσπάστες «ακτιβιστές»[2].

Λόγω της έλλειψης δικαστών, της πίεσης στο δικαστήριο και της αυτοαναίρεσης των δικαστών σε διάφορα δικαστήρια, η εξέταση της υπόθεσης Kotsaba αναβλήθηκε πολλές φορές. Δεδομένου ότι η δίκη σέρνεται για έκτο χρόνο, όλοι οι εύλογοι όροι για την εξέταση της υπόθεσης παραβιάστηκαν και συνεχίζουν να παραβιάζονται. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, όταν ακύρωσε την αθώωση για δικονομικούς λόγους, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο της Ουκρανίας επεσήμανε την ανάγκη να μελετηθούν όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που προσκόμισε η εισαγγελία, συμπεριλαμβανομένων των λεγόμενων αποδεικτικών στοιχείων που τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια δικαστήρια έκριναν ακατάλληλα ή απαράδεκτα. Εξαιτίας αυτού, η τρέχουσα δίκη στο περιφερειακό δικαστήριο της πόλης Kolomyisky της περιφέρειας Ivano-Frankivsk σέρνεται εδώ και δυόμισι χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έχουν εξεταστεί μόνο 15 από τους 58 μάρτυρες κατηγορίας. Οι περισσότεροι από τους μάρτυρες δεν εμφανίζονται στο δικαστήριο κατόπιν κλήσης, ακόμη και μετά την απόφαση του δικαστηρίου για αναγκαστική εισαγωγή, και είναι γνωστό ότι πρόκειται για τυχαίους ανθρώπους, ούτε καν κατοίκους της περιοχής, οι οποίοι κατέθεσαν υπό πίεση.

Οι ακροδεξιές ριζοσπαστικές οργανώσεις ασκούν ανοιχτά πίεση στο δικαστήριο, κάνουν τακτικά αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα που υπονομεύουν το κύρος της δικαιοσύνης, περιέχουν ύβρεις και συκοφαντίες κατά του Kotsaba και καλούν σε βίαιες ενέργειες. Κατά τη διάρκεια σχεδόν κάθε συνεδρίασης του δικαστηρίου, ένα επιθετικό πλήθος περιβάλλει το δικαστήριο. Λόγω των επιθέσεων κατά του Kotsaba, του δικηγόρου του και της μητέρας του στις 22 Ιανουαρίου και της επίθεσης της 25ης Ιουνίου κατά την οποία τραυματίστηκε το μάτι του, το δικαστήριο του επέτρεψε να συμμετέχει εξ αποστάσεως για λόγους ασφαλείας.

«Τι δουλειά κάνεις;»

Το χθεσινό βράδυ το πέρασα σε ένα μπάρμπεκιου για την Ημέρα Μνήμης, παρέα με αρκετούς ανθρώπους που δεν είχα συναντήσει ποτέ πριν. Ρωτήσαμε ο ένας τον άλλον «Τι δουλειά κάνεις;” (“Με τι ασχολείσαι;»,)  που είναι η στενογραφική διατύπωση του πολιτισμού μας για το » Πώς περνάς τις καθημερινές εργάσιμες μέρες σου”, που είναι τελικά το ερώτημα «Πώς αποκτάς τροφή, ρούχα και στέγη;». Αυτό μου ήρθε στο μυαλό όταν ένας από τους νέους γνωστούς μου απάντησε: «Δεν κάνω τίποτα. Είμαι συνταξιούχος και ζω μόνο με το μερίδιό μου». Φυσικά, αυτός ο άνθρωπος περνάει τις μέρες του κάνοντας κάτι. Καθώς κουβεντιάζαμε, ανέφερε τα εγγόνια, το γκολφ και την κηπουρική, μίλησε για ταξίδια και πεζοπορία. Όλα αυτά τα πράγματα ανταποκρίνονται στον δικό μου ορισμό του «κάνω», όμως στο μυαλό του, στο συλλογικό μας μυαλό, είναι ένας άεργος άνθρωπος. Σε αυτό, μοιάζει πολύ με τα περισσότερα παιδιά που έχω γνωρίσει. 

Πράγματι, αυτό μπορεί κάλλιστα να είναι η πιο αποφασιστική διαχωριστική γραμμή μεταξύ παιδιών και ενηλίκων. Τα παιδιά απλώς δεν παίρνουν τη δουλειά τόσο σοβαρά, ενώ για τους περισσότερους από εμάς τους ενήλικες είναι το κέντρο της ζωής μας. Ακόμα κι αν αγαπάμε τη δουλειά μας, ζηλεύουμε στα παιδιά την ελευθερία τους, ενώ στο μεταξύ τρίζουμε τα δόντια μας και σφίγγουμε τη γροθιά μας όταν δείχνουν οποιοδήποτε σημάδι τεμπελιάς, δηλαδή μη παραγωγικότητας. Γκρινιάζουμε ότι οι σημερινοί νέοι αισθάνονται «δικαιωματικά», ότι δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι πρέπει να εργάζονται για το φαγητό, τα ρούχα και τη στέγη τους. Ανησυχούμε ότι τα παιδιά μας είναι χωρίς προσανατολισμό, ότι τους λείπει η πυγμή ή ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τους φίλους τους παρά για τις σχολικές τους εργασίες.

Όλες αυτές είναι ανησυχίες, θα ισχυριζόμουν, που σχετίζονται με την απάντηση στην ερώτηση » Με τι ασχολείσαι;». Βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις είναι παράνομο για τα παιδιά να συμβληθούν να κάνουν κανονική δουλειά, οπότε τους αναθέτουμε αγγαρείες – μερικοί γονείς μάλιστα πληρώνουν τα παιδιά τους για την ολοκλήρωσή τους – ή επαναπροσδιορίζουμε το σχολείο ως χώρο εργασίας με τους βαθμούς ως μισθό. Δεν είναι το ίδιο, και τα παιδιά το ξέρουν, γιατί στο τέλος της ημέρας δεν μπορούν να ανταλλάξουν τους βαθμούς τους με τα βασικά τους αγαθά. Βλέπουν την επαναδιατύπωσή μας ως αυτό που είναι: ένα ξεκάθαρο ψέμα. Η συνέπεια του να μην κάνεις τις δουλειές του σπιτιού ή τις σχολικές σου εργασίες είναι, στη χειρότερη περίπτωση, τιμωρία, ενώ η πραγματική παραγωγική εργασία, το είδος του αντικειμένου που λέμε όταν κάποιος μας ρωτάει εμάς τους ενήλικες με τι ασχολούμαστε, είναι πράγματα που αφορούν τη ζωή ή τον θάνατο. 

Πριν από χρόνια, πέρασα μια φάση όπου συνειδητά απέφευγα να αναφέρω το επάγγελμά μου όταν κάποιος με ρωτούσε: «Τι δουλειά κάνεις; Έλεγα: «Διαβάζω βιβλία» ή «Μου αρέσει να μαγειρεύω», και οι ενήλικες συνάδελφοί μου σχεδόν πάντα συνέχιζαν ρωτώντας: «Είστε συνταξιούχος;». Μοιάζει τόσο φυσικό να ορίζουμε τους εαυτούς μας από την εργασία μας που ξεχνάμε ότι για τους περισσότερους ανθρώπους στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας μας, η εργασία, η διαδικασία μέσω της οποίας αποκτούμε τα απαραίτητα για τη ζωή, κατείχε μια σχετικά ασήμαντη θέση στο σύστημα των πραγμάτων. Το εξαιρετικά επιδραστικό δοκίμιο του Marshall Sahlins «The Original Affluent Society» (Η αυθεντική κοινωνία της ευημερίας) του 1968 έκανε λόγο για το ότι, παρά τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου, η τεχνολογική πρόοδος δεν μας απελευθερώνει από την εργασία.

Πράγματι, η ιστορία του σύγχρονου ανθρώπου είναι μια ιστορία όπου περνάμε όλο και περισσότερες από τις ώρες που είμαστε ξύπνιοι δουλεύοντας. Αυτό που σήμερα αποκαλούμε κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες ξόδευαν, συνήθως, όχι περισσότερο από δύο έως τέσσερις ώρες την ημέρα για την απόκτηση υλικών αναγκών. Ακόμη και οι μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι δούλευαν λιγότερες ώρες την ημέρα από ό,τι εμείς και είχαν πολύ περισσότερες διακοπές. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι σχεδόν κάθε τεχνολογική, πολιτική ή κοινωνική εξέλιξη κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων είχε ως αποτέλεσμα να καταναλώνουμε περισσότερο από τη ζωή μας για να αποκτήσουμε τροφή, ρουχισμό και στέγη. Είμαι μεγάλος οπαδός της τροφής, της ένδυσης και της στέγης, αλλά αν αυτό είναι το ζητούμενο, αν αυτό είναι το μόνο που «κάνω», τότε ποιο είναι το νόημα; Γι’ αυτό ζηλεύουμε τα παιδιά. Η ζωή, όπως την έχουμε δημιουργήσει, είναι όλο και περισσότερο μόνο δουλειά και καθόλου παιχνίδι. Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο ανησυχούμε ότι η νεολαία μας δεν θα έχει το σθένος ή την ωριμότητα που απαιτεί η κοινωνία μας που δουλεύει όλη την ώρα. Κι αν έχουν τόσο πολύ δικαίωμα που νομίζουν ότι θα συνεχίσουν να παίζουν; 

Όλα αυτά, ωστόσο, είναι απλώς μια ιστορία που λέμε στους εαυτούς μας. Όπως γράφουν ο David Graeber και ο David Wengrow στο βιβλίο τους The Dawn of Everything: «Διαμορφώνοντας τα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης σε μεγάλο βαθμό γύρω από τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι αποκτούσαν τροφή, άνθρωποι όπως ο Adam Smith … έβαλαν αναπόφευκτα την εργασία -που προηγουμένως θεωρούνταν κάπως πληβειακή υπόθεση- στο επίκεντρο. Υπήρχε ένας απλός λόγος γι’ αυτό. Τους επέτρεψε να ισχυριστούν ότι οι δικές τους κοινωνίες ήταν αυτονόητα ανώτερες, ένας ισχυρισμός που – εκείνη την εποχή – θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να υπερασπιστούν αν είχαν χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε άλλο κριτήριο εκτός από την παραγωγική εργασία».

Αυτή είναι η ιστορία του αποικισμού. Όπου πήγαν οι Ευρωπαίοι, βρήκαν ανθρώπους που έβαζαν την τέχνη, την κοινότητα, τις σχέσεις και το παιχνίδι στο κέντρο της ζωής τους και όχι την εργασία. Αντί να μάθουμε από αυτούς, τους χαρακτηρίσαμε οπισθοδρομικούς και τεμπέληδες και προσπαθήσαμε να διορθώσουμε αυτά τα ελαττώματα. Κατά πολλούς τρόπους, αυτό ακριβώς κάνουμε σήμερα με την παιδική ηλικία, αποικίζοντάς την με τη δική μας ζοφερή ιστορία για την εργασία. Τους λέμε, με κακία, ότι το σχολείο είναι η δουλειά τους, ότι η μάθηση είναι θέμα μόχθου, ότι μπορούν να παίξουν μόνο όταν έχουν κάνει τη δουλειά τους. Αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε, η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ.

Για τα περισσότερα παιδιά, όταν ανοίγουμε την πόρτα του σχολείου, κλείνουμε το παράθυρο του παιχνιδιού, επιτρέποντάς του να ξανανοίξει μόνο δεκαετίες αργότερα, στο ηλιοβασίλεμα της ζωής, τη μόνη στιγμή που είναι αποδεκτό να μην κάνουμε «τίποτα» στη ζωή μας. «Τι δουλειά κάνεις;» Έχουμε την τάση να παραπέμπουμε την ερώτηση σε εορταστικές συνάξεις, αλλά στην πραγματικότητα,  είναι η ερώτηση για κάθε μέρα. Δεν είναι αυτή η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας καθώς ξυπνάμε κάθε πρωί; Τι θα κάνω; Υπάρχουν έγκυρες απαντήσεις εκτός από την αμειβομένη δουλειά (δουλεία). Το βλέπω κάθε μέρα στο νηπιαγωγείο.

Teacher Tom    Seattle, Washington, Ηνωμένες Πολιτείες    Είμαι δάσκαλος προσχολικής ηλικίας, blogger, ομιλητής, καλλιτέχνης και συγγραφέας . Μετά από σχεδόν 20 χρόνια ως δασκάλα προσχολικής αγωγής στο Woodland Park Cooperative School, όπου δίδασκα παιδιά από 2-5 ετών, εργάζομαι τώρα με επιχειρήσεις και άλλους φορείς για να βοηθήσω να γίνει η υψηλής ποιότητας προσχολική αγωγή που βασίζεται στο παιχνίδι μια δυνατότητα για τα παιδιά παντού.

ΠΗΓΗ

Εκατό χρόνια παιδικής ελευθερίας

Το σχολείο Summerhill γιορτάζει την εκατονταετηρίδα του.

Γράφει ο ψυχολόγος Peter Gray Ph.D.

Έχετε ακούσει για το Summerhill School; Στη δεκαετία του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70, οι περισσότεροι Αμερικανοί που ασχολούνταν με την εκπαίδευση πιθανότατα θα έλεγαν ναι. Το 1960, ένα βιβλίο με τίτλο Summerhill: A Radical Approach to Child Rearing (Μια ριζοσπαστική προσέγγιση στην ανατροφή των παιδιών) εκδόθηκε για το βορειοαμερικανικό αναγνωστικό κοινό. Το βιβλίο ήταν μια συλλογή μερικών από τα γραπτά του Alexander Sutherland Neill, ο οποίος το 1921 είχε ιδρύσει ένα ριζοσπαστικά εναλλακτικό οικοτροφείο που τελικά βρήκε μόνιμη στέγη στο Leiston του Suffolk της Αγγλίας και ονομάστηκε Summerhill. Το βιβλίο συνοδεύτηκε από έναν έντονα ευνοϊκό πρόλογο του γνωστού ψυχαναλυτή και κοινωνικού κριτικού Erich Fromm και έγινε γρήγορα μπεστ σέλερ. Πούλησε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα στη δεκαετία του 1960, και μέχρι το 1970 φέρεται να ήταν υποχρεωτικό ανάγνωσμα σε περίπου 600 πανεπιστημιακά μαθήματα (Miller, 2002).

Θυμάμαι να σκέφτομαι, όταν διάβασα για πρώτη φορά το βιβλίο και συμμετείχα σε συζητήσεις σχετικά με αυτό, λίγο μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο (το 1962): «Οι μέρες της σχολικής εκπαίδευσης με τον ανόητο τρόπο που την κάνουμε τώρα είναι μετρημένες- τώρα γνωρίζουμε την εναλλακτική λύση».

Ακόμα το σκέφτομαι αυτό.

Το Summerhill είναι και ήταν πάντα ένα πιστοποιημένο σχολείο, επειδή το σχολείο είναι ο χώρος όπου τα παιδιά βάσει νόμου πρέπει να βρίσκονται. Αλλά ο Νιλ δεν ενδιαφερόταν πραγματικά πολύ για την ακαδημαϊκή εκπαίδευση. Τον ενδιέφεραν τα παιδιά -τα πραγματικά, ολοκληρωμένα παιδιά- και η ανάπτυξή τους. Αν και τα ακαδημαϊκά μαθήματα προσφέρονταν πάντα στο Summerhill, οι μαθητές τα παρακολουθούν μόνο κατ’ επιλογή- κανένα δεν είναι υποχρεωτικό. Ο Neill ενδιαφερόταν πολύ περισσότερο για την ευτυχία και την κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών παρά για τα ακαδημαϊκά τους επιτεύγματα. Αναγνώριζε ότι τα παιδιά μαθαίνουν πολύ περισσότερα μέσα από τις δικές τους φυσικές εξερευνήσεις, το παιχνίδι, τις συζητήσεις και τις εμπειρίες του πραγματικού κόσμου, παρά καθισμένα σε αίθουσες διδασκαλίας. Αναγνώρισε επίσης ότι όταν οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι και έχουν κίνητρα, μπορούν να μάθουν ακαδημαϊκή ύλη όποτε το επιθυμούν ή το χρειάζονται.

Η ιστορική και σύγχρονη σημασία του Summerhill

Πολλά, αν όχι τα περισσότερα από τα σχολεία στον κόσμο σήμερα που αυτοαποκαλούνται «δημοκρατικά σχολεία» ή με άλλους τρόπους εστιάζουν στη διατήρηση των δικαιωμάτων των παιδιών και στην αξία της ελευθερίας οφείλουν τουλάχιστον ένα μέρος της φιλοσοφικής τους προέλευσης στον A.S. Neill και στο Summerhill.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το βιβλίο του Neill ενέπνευσε σχεδόν αμέσως τη δημιουργία της Summerhill Society, η οποία δημοσίευσε ένα Δελτίο για τη διάδοση ιδεών και πληροφοριών που υποστηρίζουν την ελευθερία στην εκπαίδευση. Νέα, μικρά ιδιωτικά σχολεία, που αναφέρονται γενικά ως ελεύθερα σχολεία, άρχισαν να ξεφυτρώνουν σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε πόσα ακριβώς υπήρχαν, αλλά μια πηγή – ο κατάλογος New Schools Exchange Directory – απαριθμούσε 320 που λειτουργούσαν το 1971 (Houseman, 1998). Τα περισσότερα από τα σχολεία ιδρύθηκαν από ιδεαλιστές που δεν είχαν ιδιαίτερη γνώση του επιχειρηματικού και οργανωτικού σχεδιασμού, και τα περισσότερα τελικά απέτυχαν – εν μέρει λόγω αδυναμίας πληρωμής του προσωπικού, εν μέρει λόγω αδυναμίας εκπόνησης συστηματικών τρόπων επίλυσης των διαφωνιών μεταξύ των εμπλεκομένων με το σχολείο και εν μέρει επειδή το κύμα του ιδεαλισμού (που συνήθως αναφέρεται ως Κίνημα), το οποίο συγκέντρωσε τα πάθη πολλών νέων ανθρώπων τη δεκαετία του 1960, άρχισε να εξασθενεί τη δεκαετία του 1970 (Hausman, 1998).

Για μένα προσωπικά, η πρωταρχική ιστορική σύνδεση με το Summerhill είναι μέσω του Sudbury Valley School, στο Framingham της Μασαχουσέτης. Εκεί πήγε σχολείο ο γιος μου και εκεί ξεκίνησα τη δική μου έρευνα για το παιχνίδι, την ανάπτυξη του παιδιού και την εκπαίδευση. Το Sudbury Valley ήταν ένα από εκείνα τα μικρά σχολεία που ιδρύθηκαν τη δεκαετία του 1960, εμπνευσμένα από το Summerhill, αλλά σε αντίθεση με τόσα άλλα, ήταν προσεκτικά σχεδιασμένο και δεν συνδέθηκε με καμία πολιτική ιδεολογία ή κίνημα. Πάντα, όπως και το Summerhill, θεωρούσε τον εαυτό του ως μια ελεύθερη αγορά ιδεών, χωρίς καμία θεσμική πολιτική ατζέντα, εκτός από την ελευθερία και τον σεβασμό για τα παιδιά και τη δημοκρατική διαδικασία. Έχω γράψει αλλού για το Sudbury Valley (π.χ. εδώ) και τον βασικό ιδρυτή του Daniel Greenberg. Εδώ αρκεί να αναφέρω ότι το Sudbury Valley γιόρτασε την 50ή επέτειο συνεχούς λειτουργίας του πριν από τέσσερα χρόνια και έχει εμπνεύσει η ίδια την προέλευση πολλών νέων δημοκρατικών σχολείων σε όλο τον κόσμο- κατά κάποιο τρόπο τα εγγόνια του Summerhill.

Το Summerhill συνεχίζει και σήμερα ως ένα ακμάζον οικοτροφείο που δέχεται επίσης μερικούς ημερήσιους μαθητές, με ένα μαθητικό σώμα περίπου 75 ατόμων, ηλικίας 5 έως 17 ετών. Διευθύντρια του σχολείου είναι η κόρη του A.S. Neill, Zoë Readhead. Με την πάροδο των ετών, το σχολείο έχει μερικές φορές απειληθεί με κλείσιμο από το βρετανικό υπουργείο Παιδείας επειδή παραβιάζει τον νόμο που ορίζει ότι τα μαθήματα πρέπει να είναι υποχρεωτικά, αλλά έχει επιβιώσει από όλες αυτές τις προκλήσεις. Σε μια περίφημη υπόθεση, που εκδικάστηκε το 2000, το σχολείο πέτυχε μια κρίσιμη επιτυχία στο δικαστήριο με τη βοήθεια των μαθητών του Summerhill, οι οποίοι οργάνωσαν μια «σχολική συνέλευση» στην αίθουσα του δικαστηρίου. Η υπόθεση προφανώς οδήγησε σε μεταρρύθμιση του τρόπου με τον οποίο το Υπουργείο αξιολογεί τα σχολεία.

Ένα μάντρα Summerhill: Ελευθερία-όχι ασυδοσία

Μετά τη δημοσίευση του Summerhill στις ΗΠΑ, ο Neill προφανώς πληροφορήθηκε (σωστά ή όχι) ότι η «ελευθερία» που υποστήριζε είχε παρεξηγηθεί ή εφαρμοστεί λανθασμένα από ορισμένα από τα «ελεύθερα σχολεία» στις ΗΠΑ για να δικαιολογήσει την ατίθαση και διασπαστική συμπεριφορά των μαθητών. Ως διορθωτικό μέτρο, ο Neill συνέγραψε ένα νέο βιβλίο με τίτλο Freedom-Not License! (Ελευθερία-όχι ασυδοσία). Σε αυτό κατέστησε σαφές ότι η ελευθερία αφορά τα δικαιώματα του ατόμου, αλλά όλοι έχουν δικαιώματα, οπότε η έννοια της ελευθερίας δεν δικαιολογεί συμπεριφορές που παρεμβαίνουν στα δικαιώματα των άλλων.

Το Summerhill έχει κανόνες, οι οποίοι εφαρμόζονται, όπως και τα περισσότερα σχολεία σήμερα που εμπνέονται άμεσα ή έμμεσα από το Summerhill. Οι κανόνες θεσπίζονται δημοκρατικά από όλα όσα επηρεάζονται από αυτούς, και η «ελευθερία και όχι η ασυδοσία» είναι η κατευθυντήρια αρχή πίσω από αυτούς. Ούτε το Summerhill ούτε το Sudbury Valley αναφέρονται στον εαυτό τους ως «ελεύθερο σχολείο», επειδή ο όρος αυτός υποδηλώνει αναρχία. Και οι δύο προτιμούν τον όρο «δημοκρατικό σχολείο», καθιστώντας σαφές ότι υπάρχουν κανόνες, που θεσπίζονται δημοκρατικά. [Ξέρω ότι κάποιοι φίλοι και αναγνώστες μου μπορούν να προβάλουν ένα ισχυρό επιχείρημα υπέρ της αναρχίας και να πουν ότι δεν είναι ασυμβίβαστη με την τάξη, αλλά αυτή η συζήτηση μπορεί να περιμένει για μια άλλη φορά].

Η Zoë Readhead επέστρεψε στο θέμα της ελευθερίας-μη-ασυδοσίας σε ένα βιβλίο του 2021 με τίτλο Ξυπόλυτη το Νοέμβριο: Parenting the Summerhill Way, το οποίο συνιστώ σε όλους τους γονείς. Με απλή, λογική γλώσσα, περιγράφει πώς οι βασικές πρακτικές της ελευθερίας και του αλληλοσεβασμού που κάνουν το Summerhill να λειτουργεί, συμπεριλαμβανομένης της θέσπισης κανόνων ή ορίων, μπορούν να εφαρμοστούν, αν και κάπως διαφορετικά, στις οικογένειες. Βλέπω το βιβλίο ως ένα σύνολο συνταγών για την επιστροφή της χαράς και της ελευθερίας τόσο στους γονείς όσο και στα παιδιά.

Το Φεστιβάλ της παιδικής ηλικίας Summerhill

Το Summerhill γιορτάζει την εκατονταετηρίδα του στις 5-10 Αυγούστου 2022 με ένα Φεστιβάλ Παιδικής Ηλικίας, το οποίο θα πραγματοποιηθεί σε χώρους πολύ κοντά στο σχολείο, στο Leiston. (Το σχολείο είναι στην πραγματικότητα τώρα 101 ετών, αλλά καθυστέρησε τον εορτασμό ένα χρόνο λόγω του COVID). Άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τη δημοκρατική εκπαίδευση και την ελευθερία και την ευτυχία των παιδιών θα έρθουν από όλο τον κόσμο. Αισθάνομαι τιμή και ταπεινότητα που έχω προσκληθεί ως ένας από τους ομιλητές. Αυτό θα είναι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό μετά το COVID και η πρώτη μου επίσκεψη στο Summerhill. Ίσως σας δω εκεί;

Κλείνω τώρα με ένα από τα αγαπημένα μου αποφθέγματα του Neill: «Η λειτουργία του παιδιού είναι να ζήσει τη δική του ζωή – όχι τη ζωή που οι ανήσυχοι γονείς του πιστεύουν ότι πρέπει να ζήσει, ούτε μια ζωή σύμφωνα με τους σκοπούς του παιδαγωγού που νομίζει ότι ξέρει τι είναι καλύτερο».

ΠΗΓΗ

Το Σκασιαρχείο συμμετέχει στην 2η διήμερη συνάντηση Αλληλέγγυων Σχολείων | «Γκρεμίζοντας φράχτες, χτίζουμε γέφυρες»

Παιδαγωγική Ομάδα "Το Σκασιαρχείο"

Όλο το αναλυτικό πρόγραμμα εδώ:
https://fb.me/e/eQSsKhsbF
http://solidarityschools.gr/?p=12608

Πρόγραμμα της 2ης Διήμερης Συνάντησης των Αλληλέγγυων Σχολείων

25 & 26 Ιουνίου | Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών

Σάββατο 25 Ιουνίου

10:00-10:45 Προσέλευση

Σάββατο 11:00-13:00

Έναρξη

Αίθουσα DE CHIRICO

Παρουσίαση του Δίκτυου των Αλληλέγγυων Σχολείων και χαιρετισμοί

Σάββατο 13:00-15:00

1. Αλληλέγγυα Σχολεία: Κοινότητες συμπερίληψης και ενδυνάμωσης

ΑΙΘΟΥΣΑ DE CHIRICO

Τα Αλληλέγγυα Σχολεία παρεμβαίνουν δυναμικά στην καπιταλιστική κοινωνία και οικονομία του ανταγωνισμού και της ανισότητας εφαρμόζοντας στην πράξη μοντέλα ανοιχτών συνεργατικών κοινοτήτων άμεσης δημοκρατίας και αλληλοϋποστήριξης, μέσω, κατά μεγάλο μέρος, του δωρεάν διαμοιρασμού της γνώσης. Πρόκειται για μια κίνηση και ένα πρόταγμα βαθιά πολιτικού χαρακτήρα, το οποίο θα εξεταστεί στην παρούσα ενότητα μέσα από βιωματικές προσεγγίσεις που αφορούν ζητήματα που προκύπτουν κατά τη λειτουργία των Αλληλέγγυων Σχολείων. Θα παρουσιαστούν όψεις της προσπάθειας για μια εναλλακτική παιδαγωγική και ένα διαφορετικό σχολείο, μιας προσπάθειας που αλληλεπιδρά καθημερινά με το δημόσιο σχολείο και όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες, μαθητές, καθηγητές…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 972 επιπλέον λέξεις

SUMMERHILL FESTIVAL OF CHILDHOOD 5-10 Αυγούστου 2022

Το παλαιότερο εν ενεργεία Δημοκρατικό Σχολείο στον κόσμο κλείνει τα 100 του χρόνια!
(και 1!!!) Suffolk, Αγγλία, Ηνωμένο Βασίλειο. 5-10 Αυγούστου 2022.

http://www.summerhillfestival.com

Αυτό το Φεστιβάλ θα είναι μια κοινοτική και οικογενειακή εκδήλωση για όσους ενδιαφέρονται για εναλλακτικές λύσεις στο κυρίαρχο εκπαιδευτικό σύστημα με την έμφαση που δίνει στις βαθμολογίες και τα αποτελέσματα των εξετάσεων και τις σχετικές επιπτώσεις στην ευημερία και την ψυχική υγεία των παιδιών και των νέων.
Το Φεστιβάλ θα γιορτάσει τα 100 χρόνια του Summerhill School και τα την έμπνευση που έδωσε στον κόσμο ο ιδρυτής του A.S.Neill. Η εκδήλωση θα επικεντρωθεί στην ίδια την παιδική ηλικία, τα δικαιώματα των παιδιών, την ελευθερία του ατόμου, την ευθύνη για την κοινωνία και το ελεύθερο παιχνίδι. Θα διερευνήσει πώς η έμφυτη δημιουργικότητα των παιδιών, η περιέργεια και η επιθυμία για συνεργασία και επικοινωνία έχει κατασταλεί από το καταναγκαστικό εκπαιδευτικό σύστημα που προκαλεί άγχος. Θα εξετάσει σε βάθος πόσο σημαντικό είναι για το για το μέλλον της ανθρωπότητας και του πλανήτη μας, να αντιστραφεί αυτή η διαδικασία. Θα υπάρξουν πολλά παιδιά στην εκδήλωση για να μας δείξουν τι μπορεί να γίνει!
Τι αναμένεται; Θα υπάρξουν ομιλίες από εμπνευσμένους πρωτοπόρους της εκπαίδευσης, ερευνητές και καινοτόμους, ορισμένοι από τους οποίους εργάζονται ήδη για την αλλαγή στην κυρίαρχα εκπαιδευτικά συστήματα σε διάφορες χώρες. Θα υπάρχουν DJs, κωμικοί, συγκροτήματα, συνεργατικά έργα τέχνης και δημιουργικές δραστηριότητες για τους νέους και τις νέες.
Θα υπάρχει κάτι για όλους και θα υπάρχει πολλή διασκέδαση με σκοπό να διευκολυνθεί η εκ νέου ανακάλυψη των δυνατοτήτων της παιδικής ηλικίας.
Υπάρχουν σχέδια για την υποδοχή αρκετών χιλιάδων βρετανικών και διεθνών οικογενειών, εκπαιδευτικών και καινοτόμων ερευνητών στο φεστιβάλ στο Peakhill Farm, Theberton, Suffolk, όπου μπορούν να συλλογιστούν, να δικτυωθούν και να μοιραστούν ιδέες, εμπειρίες και πρακτικές που γιορτάζουν την παιδική ηλικία.
Το Summerhill School είναι διεθνώς γνωστό για την προώθηση της συναισθηματικής ειλικρίνειας ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κοινωνική συναισθηματική ανάπτυξη και ένα πιο ανθρώπινο κόσμο. Υποστηρίζει την αυτοδιαχειριζόμενη μάθηση σε ένα δημοκρατικό και κοινωνικό περιβάλλον. Θα υπάρξουν ομιλίες από εμπνευσμένους πρωτοπόρους της εκπαίδευσης, ερευνητές και καινοτόμοι, ορισμένοι από τους οποίους εργάζονται ήδη για την αλλαγή στην κυρίαρχη εκπαιδευτικά συστήματα σε διάφορες χώρες. Θα υπάρχουν DJs, κωμωδίες, συγκροτήματα, συνεργατικά έργα τέχνης και δημιουργικές δραστηριότητες για τους νέους και τις νέες.
Θα υπάρχει κάτι για όλους και θα υπάρχει πολλή διασκέδαση με τη σοβαρότητα σκοπό να διευκολυνθεί η εκ νέου ανακάλυψη των δυνατοτήτων της παιδικής ηλικίας.
Υπάρχουν σχέδια για την υποδοχή αρκετών χιλιάδων βρετανικών και διεθνών οικογενειών, εκπαιδευτικούς και καινοτόμους στο φεστιβάλ στο Peakhill Farm, Theberton, Suffolk, όπου μπορούν να θυμηθούν, να δικτυωθούν και να μοιραστούν ιδέες, εμπειρίες και πρακτικές που γιορτάζουν την παιδική ηλικία.
Το Summerhill School είναι διεθνώς γνωστό για την προώθηση της συναισθηματικής ειλικρίνειας ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κοινωνική συναισθηματική ανάπτυξη και μια πιο ανθρώπινο κόσμο. Υποστηρίζει την αυτοδιαχειριζόμενη μάθηση σε μια δημοκρατική και δικαιωματική πλαίσιο σεβασμού των δικαιωμάτων. Ο A.S. Neill ίδρυσε το σχολείο το 1921 στη Δρέσδη της Γερμανίας ως μέρος του διεθνούς Neue Schule. Μέχρι το 1923, ο Neill είχε μετακομίσει στην πόλη Lyme Regis στη νότια Αγγλία, σε ένα σπίτι που ονομαζόταν Summerhill. Το 1927, ο Neill μετακόμισε το στο σημερινό χώρο στο Leiston του Suffolk, παίρνοντας το όνομα Summerhill. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Neill δημοσίευσε αρκετά βιβλία σχετικά με τη ζωή και το έργο του στο Summerhill, συμπεριλαμβανομένου του «Summerhill – Μια ριζοσπαστική προσέγγιση στην εκπαίδευση» (1962). Το βιβλίο έγινε αμέσως μπεστ σέλερ και ένας κλασικός τόμος για την εκπαίδευση για μια ολόκληρη γενιά.
Για πολλούς μαθητές το Summerhill καθίσταται η πιο ουσιαστική εμπειρία στη ζωή τους.

Zoë Neill Readhead, διευθύντρια του Summerhill.

Συνέντευξη με τον Yurii Sheliazhenko, Ph.D., Εκτελεστικό Γραμματέα, Ουκρανικό Ειρηνιστικό Κίνημα

Έχετε επιλέξει το δρόμο της ριζοσπαστικής, βασισμένης στις αρχές μη βίας. Ωστόσο, κάποιοι λένε ότι πρόκειται για μια ευγενή στάση, αλλά απέναντι σε έναν επιτιθέμενο, δεν λειτουργεί πλέον. Τι τους απαντάτε;

Η θέση μας δεν είναι «ριζοσπαστική», είναι ορθολογική και ανοιχτή σε συζήτηση και επανεξέταση σε όλες τις πρακτικές προεκτάσεις. Αλλά είναι πράγματι συνεπής ειρηνισμός, για να χρησιμοποιήσουμε τον παραδοσιακό όρο. Δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι ο συνεπής ειρηνισμός «δεν λειτουργεί»- αντίθετα, είναι πολύ αποτελεσματικός, αλλά είναι πράγματι ελάχιστα χρήσιμος για οποιαδήποτε πολεμική προσπάθεια. Ο συνεπής πασιφισμός δεν μπορεί να υποταχθεί σε στρατιωτικές στρατηγικές, δεν μπορεί να χειραγωγηθεί και να οπλιστεί στη μάχη των μιλιταριστών. Αυτό συμβαίνει επειδή βασίζεται στην κατανόηση του τι συμβαίνει: πρόκειται για μια μάχη επιτιθέμενων από όλες τις πλευρές, τα θύματά τους είναι ειρηνόφιλοι άνθρωποι που διχάζονται και κυβερνώνται από βίαιους δρώντες, οι άνθρωποι που σύρονται στον πόλεμο παρά τη θέλησή τους με εξαναγκασμό και εξαπάτηση, παραπλανώνται από την προπαγάνδα του πολέμου, επιστρατεύονται για να γίνουν κρέας για τα κανόνια, ληστεύονται για να χρηματοδοτήσουν την πολεμική μηχανή. Ο συνεπής ειρηνισμός βοηθά τους φιλειρηνικούς ανθρώπους να απελευθερωθούν από την καταπίεση της πολεμικής μηχανής και να υποστηρίξουν χωρίς βία το ανθρώπινο δικαίωμα στην ειρήνη, καθώς και όλες τις άλλες αξίες και τα επιτεύγματα της παγκόσμιας κουλτούρας της ειρήνης και της μη βίας.

Η μη βία είναι ένας τρόπος ζωής που είναι αποτελεσματικός και πρέπει να είναι πάντα αποτελεσματικός, όχι μόνο ως ένα είδος τακτικής. Είναι γελοίο αν κάποιοι πιστεύουν ότι σήμερα είμαστε άνθρωποι, αλλά αύριο θα πρέπει να γίνουμε θηρία επειδή μας επιτίθενται θηρία…

Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι Ουκρανοί συμπατριώτες σας έχουν αποφασίσει την ένοπλη αντίσταση. Δεν νομίζετε ότι είναι δικαίωμά τους να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις;

Η πλήρης δέσμευση στον πόλεμο είναι αυτό που σας δείχνουν τα μέσα ενημέρωσης, αλλά αντανακλά τον ευσεβή πόθο των μιλιταριστών και κατέβαλαν πολλές προσπάθειες για να δημιουργήσουν αυτή την εικόνα εξαπατώντας τους ίδιους και ολόκληρο τον κόσμο. Πράγματι, η τελευταία δημοσκόπηση της κοινωνιολογικής ομάδας Rating δείχνει ότι περίπου το 80% των ερωτηθέντων συμμετέχουν στην υπεράσπιση της Ουκρανίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά μόνο το 6% πήρε ένοπλη αντίσταση υπηρετώντας στο στρατό ή στην εδαφική άμυνα, ως επί το πλείστον οι άνθρωποι απλά «υποστηρίζουν» τον στρατό υλικά ή πληροφοριακά. Αμφιβάλλω αν πρόκειται για πραγματική υποστήριξη. Πρόσφατα οι New York Times έγραψαν την ιστορία ενός νεαρού φωτογράφου από το Κίεβο, ο οποίος «έγινε έντονα πατριώτης και λίγο διαδικτυακός νταής» όταν ο πόλεμος πλησίασε, αλλά στη συνέχεια εξέπληξε τους φίλους του όταν πλήρωσε σε λαθρέμπορους για να περάσει τα κρατικά σύνορα παραβιάζοντας την παράνομη απαγόρευση για όλους σχεδόν τους άνδρες να εγκαταλείψουν την Ουκρανία που επέβαλε η συνοριοφυλακή για να επιβάλει τη στρατιωτική κινητοποίηση χωρίς να τηρηθεί σωστά το συνταγματικό δίκαιο και το δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και έγραψε από το Λονδίνο: «Η βία δεν είναι το όπλο μου». Σύμφωνα με την έκθεση του OCHA για την κατάσταση των ανθρωπιστικών επιπτώσεων της 21ης Απριλίου, σχεδόν 12,8 εκατομμύρια άνθρωποι διέφυγαν από τον πόλεμο, εκ των οποίων 5,1 εκατομμύρια πέρασαν τα σύνορα.

Η κρυψογονία, μαζί με τη φυγή και το πάγωμα, ανήκει στις απλούστερες μορφές προσαρμογής και συμπεριφοράς κατά των θηρευτών που μπορείτε να βρείτε στη φύση. Και η περιβαλλοντική ειρήνη, η πραγματικά μη αντιφατική ύπαρξη όλων των φυσικών φαινομένων, είναι η υπαρξιακή βάση για την προοδευτική ανάπτυξη της πολιτικής και οικονομικής ειρήνης, της δυναμικής της ζωής χωρίς βία. Πολλοί ειρηνόφιλοι άνθρωποι καταφεύγουν σε τέτοιες απλές αποφάσεις, δεδομένου ότι η κουλτούρα της ειρήνης στην Ουκρανία, στη Ρωσία και σε άλλες μετασοβιετικές χώρες, σε αντίθεση με τη Δύση, είναι πολύ υπανάπτυκτη και πρωτόγονη και οι κυβερνώντες μιλιταριστές κυρίαρχοι εξουσιαστές συνηθίζουν να φιμώνουν βάναυσα πολλές αντίθετες φωνές. Έτσι, δεν μπορείτε να θεωρήσετε ως γνήσια οποιαδήποτε έκφραση υποστήριξης για την πολεμική προσπάθεια του Πούτιν ή του Ζελένσκι, όταν οι άνθρωποι δημόσια και μαζικά επιδεικνύουν τέτοια υποστήριξη, όταν οι άνθρωποι μιλούν με αγνώστους, δημοσιογράφους και δημοσκόπους, και ακόμη και όταν λένε τι σκέφτονται κατ’ ιδίαν, μπορεί να είναι κάποιο είδος διπλής σκέψης, η φιλειρηνική διαφωνία μπορεί να κρύβεται κάτω από στρώματα πιστής γλώσσας. Τέλος, μπορείτε να βρείτε τι πραγματικά σκέφτονται οι άνθρωποι από τις πράξεις τους, όπως κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι διοικητές συνειδητοποίησαν ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στις ανοησίες περί υπαρκτού εχθρού της πολεμικής προπαγάνδας, όταν οι στρατιώτες συνήθιζαν να αστοχούν σκόπιμα κατά τη διάρκεια των πυροβολισμών και να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα με τους «εχθρούς» στη μέση μεταξύ των χαρακωμάτων.

Επίσης, απορρίπτω την έννοια της δημοκρατικής επιλογής υπέρ της βίας και του πολέμου για δύο λόγους. Πρώτον, μια αμόρφωτη, παραπληροφορημένη επιλογή υπό την επιρροή της προπαγάνδας του πολέμου και της «στρατιωτικής πατριωτικής ανατροφής» δεν είναι μια επιλογή αρκετά ελεύθερη για να τη σεβαστούμε. Δεύτερον, δεν πιστεύω ότι ο μιλιταρισμός και η δημοκρατία είναι συμβατές (γι’ αυτό για μένα δεν είναι η Ουκρανία θύμα της Ρωσίας, αλλά οι φιλειρηνικοί άνθρωποι στην Ουκρανία και τη Ρωσία είναι θύματα των μετασοβιετικών μιλιταριστικών πολεμοκάπηλων κυβερνήσεών τους), δεν πιστεύω ότι η βία της πλειοψηφίας προς τις μειονότητες (συμπεριλαμβανομένων των ατόμων) για την επιβολή της κυριαρχίας της πλειοψηφίας είναι «δημοκρατική». Η αληθινή δημοκρατία είναι η καθημερινή καθολική συμμετοχή στην ειλικρινή, κριτική συζήτηση των δημόσιων θεμάτων και η καθολική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων. Κάθε δημοκρατική απόφαση θα πρέπει να είναι συναινετική με την έννοια ότι υποστηρίζεται από την πλειοψηφία και αρκετά μελετημένη ώστε να μην είναι επιζήμια για τις μειονότητες (συμπεριλαμβανομένων των μεμονωμένων ατόμων) και τη φύση- αν η απόφαση καθιστά αδύνατη τη συναίνεση όσων διαφωνούν, βλάπτοντάς τους, αποκλείοντάς τους από τον «λαό», δεν είναι δημοκρατική απόφαση. Για τους λόγους αυτούς, δεν μπορώ να δεχτώ τη «δημοκρατική απόφαση να διεξαχθεί δίκαιος πόλεμος και να τιμωρηθούν οι ειρηνιστές» – δεν μπορεί να είναι δημοκρατική εξ ορισμού, και αν κάποιος νομίζει ότι είναι δημοκρατική, αμφιβάλλω αν αυτού του είδους η «δημοκρατία» έχει κάποια αξία ή δίκαιο νόημα.

Έμαθα ότι, παρά τις πρόσφατες εξελίξεις, η μη βία έχει μακρά παράδοση στην Ουκρανία.

Αυτό είναι αλήθεια. Μπορείτε να βρείτε πολλές δημοσιεύσεις για την ειρήνη και τη μη βία στην Ουκρανία, εγώ προσωπικά έκανα μια ταινία μικρού μήκους «Ειρηνική ιστορία της Ουκρανίας» και επιθυμώ να γράψω ένα βιβλίο για την ιστορία της ειρήνης στην Ουκρανία και στον κόσμο. Αυτό που με ανησυχεί, ωστόσο, είναι ότι η μη βία χρησιμοποιείται συχνότερα για αντίσταση παρά για μετασχηματισμό και πρόοδο. Μερικές φορές η μη βία χρησιμοποιείται ακόμη και για να διατηρηθούν αρχαϊκές ταυτότητες πολιτισμικής βίας, και είχαμε (και έχουμε ακόμη) στην Ουκρανία μια αντιρωσική εκστρατεία μίσους που προσποιείται ότι είναι μη βίαιη (κίνημα πολιτών «Vidsich»), αλλά τώρα μετατράπηκε ανοιχτά σε μιλιταριστική, καλώντας σε υποστήριξη του στρατού. Και οι μη βίαιες δράσεις χρησιμοποιήθηκαν ως όπλο κατά τη διάρκεια της βίαιης κατάληψης της εξουσίας από τους φιλορώσους στην Κριμαία και το Ντονμπάς το 2014, όταν ο Πούτιν δήλωσε περιβόητα ότι οι πολίτες, ιδίως οι γυναίκες και τα παιδιά, θα έρθουν ως ανθρώπινη ασπίδα μπροστά στο στρατό.

Πώς πιστεύετε ότι η δυτική κοινωνία των πολιτών μπορεί να υποστηρίξει τους Ουκρανούς ειρηνιστές;

Υπάρχουν τρεις τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να βοηθήσει την υπόθεση της ειρήνης σε τέτοιες συνθήκες. Πρώτον, θα πρέπει να πούμε την αλήθεια, ότι δεν υπάρχει βίαιος δρόμος για την ειρήνη, ότι η τρέχουσα κρίση έχει μακρά ιστορία κακής συμπεριφοράς από όλες τις πλευρές και η περαιτέρω στάση όπως εμείς οι άγγελοι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και αυτοί οι δαίμονες πρέπει να υποφέρουν για την ασχήμια τους θα οδηγήσει σε περαιτέρω κλιμάκωση, χωρίς να αποκλείεται η πυρηνική αποκάλυψη, και το να πούμε την αλήθεια θα βοηθήσει όλες τις πλευρές να ηρεμήσουν και να διαπραγματευτούν την ειρήνη. Η αλήθεια και η αγάπη θα ενώσουν Ανατολή και Δύση. Η αλήθεια ενώνει γενικά τους ανθρώπους λόγω της μη αντιφατικής της φύσης, ενώ τα ψέματα αντιφάσκουν με τον εαυτό τους και την κοινή λογική προσπαθώντας να μας διχάσουν και να μας κυβερνήσουν.

Δεύτερος τρόπος για να συμβάλλετε στην υπόθεση της ειρήνης: θα πρέπει να βοηθήσετε τους άπορους, τα θύματα του πολέμου, τους πρόσφυγες και τους εκτοπισμένους, καθώς και τους αντιρρησίες συνείδησης στη στρατιωτική θητεία. Εξασφαλίστε την εκκένωση όλων των αμάχων από τα αστικά πεδία μάχης χωρίς διακρίσεις λόγω φύλου, φυλής, ηλικίας, για όλους τους προστατευόμενους λόγους. Κάντε δωρεές σε οργανισμούς του ΟΗΕ ή άλλες οργανώσεις που βοηθούν ανθρώπους, όπως ο Ερυθρός Σταυρός, ή εθελοντές που εργάζονται επί τόπου, υπάρχουν πολλές μικρές φιλανθρωπικές οργανώσεις, μπορείτε να τις βρείτε σε τοπικές ομάδες κοινωνικής δικτύωσης στο διαδίκτυο σε δημοφιλείς πλατφόρμες, αλλά προσέξτε ότι οι περισσότερες από αυτές βοηθούν τις ένοπλες δυνάμεις, οπότε ελέγξτε τις δραστηριότητές τους και βεβαιωθείτε ότι δεν κάνετε δωρεά για όπλα και περισσότερη αιματοχυσία και κλιμάκωση.

Και τρίτον, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, οι άνθρωποι χρειάζονται εκπαίδευση για την ειρήνη και χρειάζονται ελπίδα για να ξεπεράσουν το φόβο και το μίσος και να υιοθετήσουν μη βίαιες λύσεις. Η υπανάπτυκτη κουλτούρα ειρήνης, η στρατιωτικοποιημένη εκπαίδευση που παράγει μάλλον υπάκουους στρατεύσιμους παρά δημιουργικούς πολίτες και υπεύθυνους ψηφοφόρους είναι ένα κοινό πρόβλημα στην Ουκρανία, τη Ρωσία και όλες τις μετασοβιετικές χώρες. Χωρίς επενδύσεις στην ανάπτυξη της κουλτούρας της ειρήνης και της ειρηνικής εκπαίδευσης των πολιτών δεν θα επιτύχουμε πραγματική ειρήνη.

Ποιο είναι το όραμά σας για το μέλλον;

Ξέρετε, λαμβάνω πολλές επιστολές υποστήριξης, και αρκετοί Ιταλοί μαθητές από το Λύκειο Augusto Righi στον Τάραντα μου έγραψαν για να μου ευχηθούν ένα μέλλον χωρίς πόλεμο. Έγραψα ως απάντηση: «Μου αρέσει και συμμερίζομαι την ελπίδα σας για ένα μέλλον χωρίς πόλεμο. Αυτό σχεδιάζουν και οικοδομούν οι άνθρωποι της Γης, πολλές γενιές ανθρώπων. Κοινό λάθος είναι, βέβαια, η προσπάθεια να κερδίσουμε αντί να κερδίσουμε όλοι μαζί. Ο μελλοντικός μη βίαιος τρόπος ζωής της ανθρωπότητας θα πρέπει να βασίζεται στην κουλτούρα της ειρήνης, στη γνώση και στις πρακτικές της ανθρώπινης ανάπτυξης και της επίτευξης κοινωνικοοικονομικής και οικολογικής δικαιοσύνης χωρίς βία ή με ελαχιστοποίηση της σε οριακό επίπεδο. Η προοδευτική κουλτούρα της ειρήνης και της μη βίας θα αντικαταστήσει σταδιακά την αρχαϊκή κουλτούρα της βίας και του πολέμου. Η άρνηση στράτευσης κατά συνείδηση είναι μία από τις μεθόδους για να γίνει αυτό το μέλλον πραγματικότητα».

Ελπίζω ότι με τη βοήθεια όλων των ανθρώπων στον κόσμο που λένε την αλήθεια στην εξουσία, που απαιτούν να σταματήσουν να πυροβολούν και να αρχίσουν να μιλούν, που βοηθούν όσους το χρειάζονται και που επενδύουν στην κουλτούρα της ειρήνης και στην εκπαίδευση για μη βίαιη πολιτειότητα, θα μπορούσαμε μαζί να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο κόσμο χωρίς στρατούς και σύνορα. Έναν κόσμο όπου η Αλήθεια και η Αγάπη θα είναι μεγάλες δυνάμεις, αγκαλιάζοντας Ανατολή και Δύση.

Ο Yurii Sheliazhenko, Ph.D. (Law), LL.M., B. Math, Master of Mediation and Conflict Management, είναι λέκτορας και ερευνητικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο KROK (Κίεβο), το καλύτερο ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Ουκρανία, σύμφωνα με την ενοποιημένη κατάταξη των ουκρανικών πανεπιστημίων, TOP-200 Ukraine (2015, 2016, 2017). Επιπλέον, είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την αντίρρηση συνείδησης (Βρυξέλλες, Βέλγιο) και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του World BEYOND War (Charlottesville, VA, Ηνωμένες Πολιτείες), καθώς και εκτελεστικός γραμματέας του Ουκρανικού Ειρηνιστικού Κινήματος.

Η συνέντευξη διεξήχθη από τον Werner Wintersteiner, ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Klagenfurt (AAU) της Αυστρίας, ιδρυτή και πρώην διευθυντή του Κέντρου Έρευνας και Εκπαίδευσης για την Ειρήνη στο AAU.

Πηγή

Edible Gardens in and around Athens

One Step At A Time

When «green hands» and pure hearts come together .. The result is just beautiful and everyone can enjoy it.

Fortunately there are quite a few possibilities for people who love gardening and harvesting their own food, even in such a big city like Athens.

Some of them were parking spaces, or spaces in a building where some could not see the possibility, a group of people saw the potential . They came together and put some seeds, and effort, and now we have a number of places to enjoy and for children to play and learn from nature and its processes.

Due to the current situation, lots of them are «sleeping» and waiting to be revitalized by willing green hands, so do have a look on the list here, and do not hesitate to express your interest directly to them.

If you have a space in the back of your…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 994 επιπλέον λέξεις

Δέκα μέρες Κοινωνικής Παιδαγωγικής και αλληλεγγύης στα Εξάρχεια

Παιδαγωγική Ομάδα "Το Σκασιαρχείο"

Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα: https://bit.ly/3hnZFXg

https://www.facebook.com/events/950983312381077

Μετά το λόφο του Στρέφη, όπου ήμασταν κάθε Σάββατο για περίπου τρεις μήνες, το λόφο Φινόπουλου με εκδηλώσεις αρκετές Κυριακές της άνοιξης και το περίπτερο στη Φωκίωνος Νέγρη, με τρεις Κυριακές, είμαστε για 10 ημέρες στο κηπάκι της Τσαμαδού 13 – 15, κοντά στην πλατεία Εξαρχείων!

Τι θα προσπαθήσουμε; Με αφορμή το ταξίδι των Ζαπατίστας στην Ευρώπη το τι σημαίνει εκπαίδευση που εμπνέεται από την κοινότητα είναι ένα ζήτημα μιας κοινωνικής παιδαγωγικής που συνομιλεί με τα κοινωνικά κινήματα. Κι αυτόν το διάλογο καλούμαστε να τον κάνουμε ένα διαφορετικό σχολείο. Κι αυτό το σχολείο θέλουμε να κάνουμε στο κηπάκι, με αποκορύφωμα τις εκδηλώσεις 22 και 23 Μαΐου 2021.

Αυτό λοιπόν θέλουμε, ένα αλληλέγγυο σχολείο της κοινότητας. Από τις 13 μέχρι τις 23 Μαΐου «Τα θρανία της άνοιξης» με τα «Πίσω θρανία» θα είμαστε στο κηπάκι της Τσαμαδού, από τις 17:00 – 20:00. Ελάτε με ποδήλατα…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 368 επιπλέον λέξεις